KEBABREPORTERS

De liefde van de man gaat door de maag. Een oud gezegde, en het lijkt afgezaagd. Tot de dag dat je er achter komt dat het waar is. De dag dat je over je hoogtepunt heen bent. From there it is all downhill. Maar, al is het alleen maar om Peter gerust te stellen, er blijft altijd nog kebab.


Nog lastiger wordt het als je daar niet meer over mag praten. De hoofdmacht van de kebabreporters ging op kebabtour IV en was zo stom dit vooraf aan te kondigen. Mijn perfecte plan was naar het zuiden te gaan en daar een niets vermoedende kebabber te overvallen. Plaats van handeling: Veghel. Jawel, als ik undercover ga doe ik het ook goed. Stafkaart, tomtom, android in de google mode, ik was er klaar voor. Vier dichte kebabzaken later stond ik voor een Turkse winkel, waar een oude man voor de deur zat. “Bir kebap iş buluyor musunuz?” vroeg ik vriendelijk.
“Ben palamut kuruldu. Neden hep biz Hollandaca bilmeyen o cheeseheads mi?” antwoorde hij.
Fuck, ok, waar zijn de kebabbers?
“Allemaal naar Groningen om sla te poetsen en saus te kloppen. Mijn kleindochters hebben de hele nacht in een ton knoflook staan te stampen!” zegt de oude man.
“Die verdomde volksverhuizingen leveren ook geen flikker op” reageer ik.
De oude man vervolgt: “Dat moet je niet zeggen. Als mijn volk niet naar Berlijn was getrokken was het broodje kebab niet uitgevonden en dankzij de volksverhuizing breidt het zich nu uit over heel Europa. En vergeet jullie rol in de culinaire ontwikkeling van Turkije niet!”
Mijn blik is zo vragend dat hij niet op een antwoord wacht. Vriendelijk gaat hij verder.
“Zo te zien ken je het verhaal van Bos Bakkema niet. Goed, we hebben allemaal van die momenten. Kies ik sex of eten, zit ik wel in het juiste lijf, hou ik meer van jongens dan van meisjes etc. Bos Bakkuma had een klimaat allergie. Diep van binnen was hij gewoon een angry black man, en dat zit niet mee als je 1.95 bent en uit Ny Beertha komt waar de stront je 10 maanden van het jaar om de oren waait, en het nooit droog is. Tegen de tijd dat hij uit de kast kwam en toegaf dat hij eigenlijk als woestijnbewoner ter aarde had willen komen had hij al 12 kinderen en was hij redelijk gelukkig getrouwd. We weten dat als een Groninger iets besluit niets meer helpt. Hij verkocht zijn ezel, os en de kribbe en laadde alle Bakkemaatjes op de trekker en reed zuidelijk. Pas in Antalya vond hij het heet en droog genoeg om zijn ware ik te vinden. Dat was in 1951. Hij veranderde zijn naam in Ovis Bu Fırında en werd pannenkoekenbakker. Zijn 16 kinderen (de hitte had zijn huwelijk goed gedaan) waren ingeburgerd in een tempo waar Geert Wilders uitgroei van zou krijgen. Ze werkten allemaal als pannenkoekenbezorger.
Er waren twee kleine probleempjes. De kinderen hadden zo vaak ayakkabı olmadığı te horen gekregen dat ze het verdomden hun klompen in de moskee uit te trekken en er was het pizza probleem.”

“Het pizza probleem?”

“Ja, en daarmee kom ik tot de kern. De buurman van Ovis, een pizzabakker, leefde in een haat/liefde verhouding met de buren. Aan de ene kant schaamde de buurman zich kapot voor de voor die allochtonen met hun groteske lichamen en peenhaar en de smerige zoete pannenkoekenlucht die ze verspreiden. Aan de andere kant aten de Bu Fırında kinderen graag wat hartigs, en waren door hun aantal zijn beste klanten. De pizzabakker maakte, om te plagen, de bodem extra dun, en deed er extra vulling op. Het gevolg was dat er in huize Bu Fırında constant vulling over de vloer viel, waar de kakkerlakken, schorpioenen en faraomieren er om vochten. Ma Bakkuma gleed er zo vaak over uit dat ze dacht dat haar versleten heup hierdoor werd veroorzaakt (Haar Turks was niet goed genoeg om te begrijpen dat de dokter zei dat de 19e zwangerschap ook een rol speelde).
Toen de zoveelste pizza sneuvelde op de zondagse poef brak er iets in onze emigrant en begon het Groningse bloed te koken. “DA GOAT SO NET! DA MOT DR’UM!” schreeuwde hij, de inburgeringscursus vergetend, en rolde de pizza op tot een stijve rol.
Zo’n lekkere rol hadden de kinderen nog nooit gehad. Perfecte verdeling en alles goed weg te werken zonder te morsen.
“We willen ‘m Dr’um”, zeiden ze de volgende dag allemaal tegen de buurman. Die zag daar wel brood in, en omdat hij dat buitenlands wel spannend vond besloot hij de Groningse naam op het menu te zetten. En zo, beëindigde de man zijn verhaal, ontstond, door Nederlandse inmenging, de Dürüm.”

Omdat er nergens in deze vertelling een broodje voorkomt was de redactie van onze site onverbiddelijk: geen rapport, geen verhaal! Zoals ik aan het begin al schreef, downhill, en dan mag je er niet eens meer over praten.
En dus ben ik vandaag even met Ma CA naar Münster gereden. Op de Bült nr 1 zit Tata®Stan. Met kleine letters staat er “Kebab & Co” achter. Alles in de inrichting wijst er op dat Tatarstan is ontworpen om de neonazi’s op een afstand te houden. De zaak is vier keer zo groot als een gemiddelde kebabber, heeft geen uithangende vlag en de muur met het menu is zo uitgebreid dat je je in eerste instantie in een gewone turbo snackbar waant. Kortom, te veel intellectuele barrières voor achterlijke achterneefjes Adolf om de tent als mogelijk treiterobject te herkennen.
Een getraind reporter ziet het onmiddellijk: hier is “het”. Achter de bar staan twee kebabbers en een duidelijke dochter die vakantiewerk doet.
Mijn bestelling snapt ze niet, maar Pa grijpt soepel in. Twee broodjes, één met feta, een zonder, alles er op.

Vanaf hier kan ik snel zijn: Minpunten: de verdeling en het lijmvlees.
De pluspunten: veel, uitstekende knoflooksaus, vlees direct van de rol en tot in perfectie gebakken. Broodje: af! Feta: alweer veel. Salade: echte ui en verse sla, kool, tomaat, paprika en komkommer.
Twee broodjes met Ayran en appelsap voor € 10, gegeten achter een prettige tafel. De tafels werden continu schoongehouden.
Het zal duidelijk zijn dat er dan ook nog eens veel klanten waren. Vier schapen voor Tata®Stan.
Bült 1, Münster, Duitsland.

https://www.google.nl/maps/place/B%C3%BClt+1,+48143+M%C3%BCnster,+Duitsland/@51.96437,7.63048,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47b9bac2b4bdd2ad:0x3bfdb061deba5069?hl=nl