KEBABREPORTERS

De woningboulevard aan de rand van een nieuwbouwwijk. De meest ontluisterende omgeving ooit beschreven op deze site (of het zou het centrum van IJmuiden moeten zijn). Maar ik moet er heen, want Ma CA wil een tafeltje op instelbare hoogte voor haar kaardmachine (don’t ask, don’t tell). En zo eindigen we op een druilerige zomer- zaterdagdag bij IKEA Utrecht.
Alleen het zien van het blauw-gele uithangbord van deze oer-Nederlandse mutinational is voldoende om mijn bloeddruk en hartslag met 20 punten te laten stijgen. Allereerst de horde eerstejaars studenten die hun eerste kamer hebben veroverd. Nog niet afgetraind op de biologische en chemische overbelasting van het ongeremde en-nu-ben-ik-de-deur-uit leven betasten ze met een gretige geilheid verdwaasd de uitgestalde spullen. Ze dromen van een unieke inrichting met toepassingen die helemaal niet mogelijk zijn, of bij de wet verboden moeten worden. Om er vervolgens terug op de kamer achter te komen dat ze geen idee hebben “how to screw this together”.
De meerderheid van het kooplustig publiek zou kunnen uitleggen waarom ze beter kunnen beginnen met het opmeten van hun kamer dan aan de kant van het gebruiksgenot. Tenslotte zijn zij tussen de tweede helft twintig en midden dertig en daarmee op de piek van hun seksuele kunnen.
Ze zien eruit alsof de afgelopen nacht nog een stomend hoogtepunt niveau Alp d’Huez was. Nu lopen ze met hun semi-bedoelde seksueel bijeffect, een Sem of Milan, tussen meubels te zoeken naar dat ene tafeltje dat niet ook bij alle vrienden of bekenden staat. Het uiteindelijke slaapgebrek wordt versterkt door de terugslag van de leugens die ze de larven bij vertrek hebben verteld. Pappa is een beetje moe, maar nu gaan we gezellig naar Ikea en dat is net zo leuk als de Efteling.
Sanne, die nog geen idee heeft of ze een jongen of meisje is of wil worden past zich soepel aan de wijziging in speelplek aan. Onder tafels en bureau’s doorkruipen waar mamma met haar trotse 1.95 maar iets opgerekte ruggenwervels en net te strakke jeans de achtervolging moet staken. Ze ziet haar nazaat met de vingers te tussen de laden van bureau “Alex” eindigen. Niet omdat de kleine van nature onhandig is, maar omdat een Jayden de laadjes keihard dichtslaat. Dit niet om te pesten. Jayden’s papa heeft bedacht dat een opvoedkundige opdracht dit bezoek diepe betekenis kan geven. Hij is weekend-sportief gekleed, maar nog duidelijk met de stropdasstriemen in zijn nek. “Jayden, ga jij even alle deurtje en laden dichtdoen die de mensen openlaten, anders wordt het hier zo slordig”. En zo kost het enthousiasme van Jayden Sanne een nagel.
Een volgend koppel heeft hun Sophie in een winkelwagen gestopt. Ikea heeft speciaal voor de offspring een winkelwagen type Köddig ontwikkeld. Een plastic voorzetstuk is op deze standaard winkelwagen gemonteerd. Moeder, sinds vannacht hopend op een kleine Anouk, die dan wel van hem is, kan het verschil met het reguliere winkelwagentje niet aan. Half voorovergebogen over de groeiende stapel plaatsvervangende glazen, overbodige bakjes uit de aanbieding en de aanvullende planken voor de Billy kast probeert ze Sophie te overtuigen niet te krijsen. Sophie luistert niet, want ze is de machinist op deze Köddig trein. Het lawaai trek de aandacht van Noa, die onder de tafel vandaan komt om onmiddellijk aangereden te worden door de machinist. Ze mankeert niets, maar besluit dat dit het moment is om helemaal los te gaan. Het wordt vast een trots mens, want nu loeit ze al meedogenloos 20 decibel harder dan de blij krijsende Sophie. Op dat moment heeft Ma CA het beoogde tafeltje gevonden en verbaas ik de jongere generatie door mijn onnavolgbare sprint naar de kassa. Ma CA probeert me nog af te remmen door “koffie” te roepen. Vanuit mijn ooghoek zie ik in het restaurant hoe Luna het concept postnatale euthanasie ontwikkelt door met een zuigfles alle ademopeningen van de kleine Michael wil af te dekken.
Ik moet hier weg! Tranquillizers of kebab!
Tijd voor coming-out. Ik ben hier opgegroeid. Utrecht Zuid, voordat Ikea en de meubelboulevard hier waren. Maar ik weet de weg. Dus rijden we in een rechte lijn Hoograven Zuid in. Er is veel op de schop gegaan, en de buurt is veranderd van een Nederlands-Indonesische naar een Marokkaans-Turkse enclave die ongezond ligt ingeklemd tussen de A27, A2 en de oostelijke rijksweg. ’T Goylaan is aan de noordkant opnieuw opgetrokken, terwijl de zuidkant braak ligt. En jawel, in het nieuwe winkelcentrum zit Halk, bakker en kebabber.
De kebabber bekijkt ons achterdochtig. Komt dit omdat ik even vergeet plat Utrechs te praten, of leeft hij in angst voor ons reporters en voelt hij dat dit “de” dag is? Ik kijk middelbaar-dom-onnozel-en-uitgeblust, wat me na het slachtveld van Ikea goed afgaat, en bestel.
Het oordeel: prachtige zaak, mooie broden, veel variatie in aanbod. Twee draaiende spitten, kip en lam en bakken met verse groenten. Er staan wat tafeltjes en alles ziet er schoon en verzorgd uit. Een tent waar je vertrouwen in kan hebben.
Het broodje: Turks broodje, goed gebakken, maar had iets verser gekund. Standaard gras, standaard knoflook/sambal saus en veel plakvlees dat helaas uit de Bain Marie komt. De verdeling is drie keer niks.
Kortom voor € 3,50 krijg je veel, en volgens de prijs/kwaliteit verhouding is dat goed. Als we buiten staan en ik omkijk zie ik dat de kebabber achter de balie vandaan is gekomen en ons vanuit de deur achterdochtig nakijkt. Vriend, maak je niet druk, je bent goed bezig. Met iets meer liefde (en lust) eindig je misschien nog wel eens als top kebabber.
Of bij Ikea natuurlijk.
Bakkerij Halk
Constant Erzeijstraat 2a, Utrecht

PS Bert, als er geen I love Kebab sticker opzit is-ie niet gekeurd!

https://www.google.nl/maps/place/Constant+Erzeijstraat+2,+3523+Utrecht/@52.06718,5.1205049,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c665e50bc23207:0xa67b59d0f4959960?hl=nl