KEBABREPORTERS

Bijdrage van Vriendin nummer B

Het was aan het einde van een lange nacht, toen her en der alweer vogels te horen waren dat ik door de stad slenterde. De stad in kwestie was Arnhem en ikzelf was enigszins onder invloed, maar dat mocht de pret niet drukken. B was op een missie zoals alleen echte kebabbers die kennen. Het is een dwang, een bijna goddelijke ingeving van pure, gekanaliseerde honger naar vléés. En dan wel in de vorm van kebab. Liefst rund, lam mag ook, maar zoals gezegd ik was dronken, dus een kniesoor die daarop let. Maar, zoals het een goed reporter betaamd hield ik vast aan één vereiste, te weten kebab van het ongerecenseerde soort. Het duurde even, omdat ik al struikelend over mijn tong bij elke kebabtent in het centrum luidkeels duidelijk moest maken “dat Bert die al gedaan had, jonghuh! Bert heeft álles gedaan ja! Alles!”
Gelukkig was mijn wederhelft zo vriendelijk mij te assisteren op mijn queeste. Het duurde dan ook niet lang of we vonden een nieuwe zaak (Nummer B na controleren op telefoon: “yeeeaaahhhh nieuw nieuw nieuw nieuw nieuw nieuw dagmeneeréénbroodjekebabmetallesjaechtallesjaaa!”) en ik deed mijn ding.

Nu is het eten van kebab niet het moeilijkste. Ook het inspreken van een report op de dictafoon van je mobiel is dat niet. Dat is zelfs verstandig, gezien de staat waarin ik verkeerde. Het moeilijkste, dat komt pas wanneer de kebab verorberd is en de reporter in kwestie zich achter de computer installeert en de hopelijk nog enigszins naar knoflooksaus riekende vingers richting toetsenbord brengt. Het moeilijkste is het daadwerkelijk schrijven van een kebabreport. En dit keer liep ik daar vast.

Normaal gesproken maak ik van de gelegenheid van het schrijven gebruik om nog even goed de site door te spitten op reports die ik mogelijkerwijs gemist of niet volledig gelezen zou kunnen hebben. De laatste tijd stuit ik daarbij voortdurend op de bijdragen van onzer Bop Kepap en Bas de Zeikerd. Niet alleen vaardige kebabeters, maar zo mogelijk nog getalenteerder schrijvers. De lat ligt steeds hoger, zogezegd. En dit keer liep het mis. Het angstzweet brak me uit. Ik kreeg niets, maar dan ook niets meer op papier. Dit report. Moest. Leuk. Het moest sociaal geëngageerd, maar dan grappig. Het moest de samenleving vangen in een schrijnende, doch extreem humoristische verhandeling over het klootjesvolk dat zich in het weekend ophoudt in een Zweedse meubelgigant met geelblauw logo of een gruwelijke Vinexwijk. Het moest prikkelen, het moest meezuigen, het moest een clou hebben, een plot, figuranten!
En mijn report had geen van dat alles. Het had slechts een lallende nummer B aan het einde van een lange stapnacht. Daar was niets intrigerends aan. Na een half pakje sigaretten en een gefrustreerde huilbui gooide ik het bijltje er dan ook bij neer.

Mijn writer’s block duurde weken. Weken waarin ik steeds opnieuw de opname met info over de kebabtent in kwestie beluisterde, nieuwe reports las, gedemotiveerd raakte, twijfelde aan mijn eigen kunnen en zwolg in zelfmedelijden. Alles zoals het een schrijver betaamd. Uiteindelijk hakte ik dankzij Delicatesther de knoop door. “Je moet die angst gewoon gebruíken, B! Het hoéft helemaal niet leuk!” zo sprak zij. Ze had gelijk.

Dit report wordt niet leuk. Het wordt feitelijk. Lekker neo-nihilistisch. Da’s tenslotte ook gewoon een kunstvorm.

Tent: SamSam
Broodje: goed getoast, kwart turks brood.
Kernvulling: kalfsvlees, lekker gekruid
Vulling: de Duitse standaard, inclusief pepertje en feta
Prijs: 4 euro, iets meer dan het Nederlands gemiddelde
Oordeel: met drank op een broodje uit het Walhalla, nuchter vermoedelijk gewoon goed.

https://www.google.nl/maps/place/Samsam+Arnhem.NL/@51.9691496,5.9119363,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c7a4328411dadb:0x1b9052afd2e9b92e?hl=nl