KEBABREPORTERS

Maak je geen zorgen, ik hou de reports even in dezelfde stijl voor de consistentie, maar het oestrogeen-niveau in dit verhaal is vele malen lager.
Na het eerste broodje van de dag weggewerkt te hebben liepen B en ik linea recta naar de volgende zaak. Deze was van de keten variant, maar gezien meerdere kennissen de Has in Rotterdam specifiek genoemd hadden maakten we toch een bezoekje. Het broodje van de Mac was nog opdringerig aanwezig in mijn maag, dus deze zaak mocht Vriendin nummer B onder handen nemen (oftewel: report volgt).
Na daar even te zitten uitbuiken wandelde we verder. Onderweg kwamen we langs een daadwerkelijke ‘winkelgleuf‘. De architecten van Rotterdam weten hoe ze (wellicht onbewust) tot de vrouw moeten spreken, het is weer duidelijk. Wellicht een poging om ook de mannen naar eh, binnen te laten dringen?
Ook zagen we nog een tweede Mac Elaviv, blijkbaar is ook dit een keten. We namen naast deze zaak (die cappuccino spelde als ‘capicino‘, ja echt) plaats op een terrasje met prachtige uitzichten (serieus, Rotterdam. Echt?). We dronken een lekker glühweintje. Een kebabtour mag dan hard werken zijn, maar je moet ook je rust nemen. Terwijl we daar zaten keken we wat naar de voorbijgangers en smste we wat heen en weer met in R’dam aanwezige kennissen. De consensus werd dat we richting Zuidplein zouden gaan om daar met dezen en genen te chillen. Eén ding wat mij opviel, terwijl ik naar de lelijke afbakeningen van de bouwput voor me zat te kijken, was dat deze bijna dezelfde afbeeldingen bevatte als diegene die er rond Utrecht CS te zien zijn momenteel. Het enige verschil: de Rotterdamse variant bevat meer etnische diversiteit. De Fatima op de borden had (uiteraard) een snor gekregen, maar wel een witte. Vreemd.
We gingen weer aan de wandel en merkten dat we al helemaal naar Rotterdam Blaak waren gelopen. Laat daar nou ook een kebabzaak zitten! Dit keer was het aan mij weer de beurt, dus ik verzamelde al mijn moed en ging de Istanbul binnen.

Binnen stond al een bontkraagje en de uitbater. Deze laatste leek erg nerveus om een mij onbekende reden. Het bontkraagje vertrok en ik bestelde een broodje döner. Ook hier enkel pluimvee, maar ach. Broodje werd in de oven gegooid, vlees werd opgebakken. Een variatie aan standaardgroenvoer werd er opgegooid en getopped met een handvol ui.
De zaak zag er nog al deprimerend en grijs uit (met wat lullige stukkies vlees in de vitrine) en we wilden door naar Zuidplein, dus dit keer vroeg ik de uitbater het broodje in te pakken. Er ging een aluminiumfolietje omheen, een servetje bij en ik kreeg het geheel in een plastic zakje aangereikt.

Eenmaal buiten aangekomen douwde ik het broodje in de handen van nummer B, trok ik een sprintje en gaf ik een man een knuffel tot verbazing van zijn metgezellen. De man in kwestie is een van mijn oudste vrienden en was klaarblijkelijk bezig met een ‘monopoly tour’. Blijkbaar brachten touren van diverse varianten ons samen op Rotterdam Blaak, het leek wel voorbestemd. Na even met mijn maatje en zijn kompanen te babbelen kwam natuurlijk al snel de site ter sprake. Eén van de kompanen in kwestie bleek vijf jaar geleden voedselvergiftiging opgelopen te hebben van een kebabzaak in Enschede. Ik drukte hem op het hart hier melding van te maken en waarschuwde de groep dat de kebab die ik zojuist gekregen had, er niet al te appetijtelijk uit zag.

Na afscheid te nemen van de groep trokken nummer B en ik naar het troosteloze station Blaak en ik nam een hap van het broodje. Sinds een slechte ervaring met een andere zaak ben ik wat huiverig een zaak volstrekt af te branden (of het in ieder geval op het personeel te betrekken), maar er komt een moment dat je op moet komen voor je ideologie. Gelukkig bevonden we ons in een tunnel-achtige constructie dus nadat ik die ene hap gewelddadig uitspuugde echode mijn ‘GADVERDAMME’ lekker hard door. Uit pure morbide nieuwsgierigheid nam nummer B ook een hap, die ze op identieke wijze net zo hard uitspuugde. We flikkerden het broodje weg (zonder na te denken over een foto, sorry). De poster voor dieetshakes die het perron versierde had er nog nooit zo goed uit gezien. Nooit meer eten, alleen ranzige shakes. Alles beter dan dit broodje, wat een schending van de mensenrechten was dit, zeg. De combinatie van het vlees en de ui (waarvan ik twijfel of deze nog goed was) zorgde voor een intense ranzigheid die ik twee Smints en wat te drinken later nog proefde.
Toen wij later vergezeld werden door een vriend van Vriendin nummer B liet hij ons weten dat de Istanbul een van de standaard eetplekken van de kunstacademie studenten is, “maar die kunstzinnige lui vreten toch alles”. Gezien één van de kebabreporters ook op deze kunstacademie gezeten heeft (en ik op een andere) ben ik het daar niet geheel mee eens, maar wellicht zijn onze smaakpapillen nog niet zo erg aangetast door verfdampen als die van deze studenten. Gelukkig zou ik later op de dag nog wel een goed broodje naar binnen werken, dus uiteindelijk liep het goed af. Istanbul, het spijt me zeer, maar geen schapen voor jou.

https://www.google.nl/maps/place/Willem+Buytewechstraat+112A,+3024+VD+Rotterdam/@51.906485,4.4570127,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c43491eeb08d79:0x9a752c5075a49de1?hl=nl