Met een maag vol kip liep ik richting de Rotown. Aangezien de garage met daarin mijn auto een huisnummer of 350 (ja, best een lange straat de Nieuwe Binnenweg) van de Rotown lag een mooie wandeling. Het eerste gedeelte zou ik rustig pauper durven te noemen. Belwinkels, en veel rondhangende petjes. En genoeg kebabtenten om een een volledige kebabtour met het voltallig team aan te kunnen. Waaronder behoorlijk wat zaken die de potentie leken te hebben voor goed tot zeer goed door te gaan. Of gewoon kebab verkopende supermarkt waren, met familiepakken waspoeder, altijd handig mocht je wat sambal op je kleding morsen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik weer zo nodig voor de eerste tent was gegaan, en niet verder had gekeken dan mijn neus lang is. Ik deed dit niet, je weet immers maar nooit of een groepje petjes en bontkraagjes je behulpzaam te hulp schiet en je gaat helpen met je voor je kop slaan.
Na een kort maar krachtig optreden, en het geduldig wachten op een toegift (dit was toch niet alles? Te kort!) die niet kwam werd er besloten de tent weer te verlaten. Waarbij ik graag nog even wat puur Hollandse complimenten aan Rotterdam wil maken. Bij deze dan : Redelijke bier prijs. Gratis garderobe. Parkeergarage waar je voor ongeveer een euro per uur kunt parkeren. Korting (Ik ga er nog steeds vanuit dat ik korting kreeg wegens mijn shirt der shirts) op mijn eerste broodje kebab. Hoewel ik persoonlijk meer een Amsterdam dan Rotterdam persoon ben gaan de punten nu volledig naar Rotterdam. Gastvrije stad, zo bezien. Daar kan Amsterdam nog wat van leren.
Tijdens de terugtocht bleek de eerder in kebab grossierende straat nu redelijk uitgestorven. Er hingen weliswaar mooie lampjes aan de lantaarnpalen, ongetwijfeld voor een flink bedrag aangeschaft, maar daar kwamen we natuurlijk niet voor. Er was nog een tent of twee open. Van een bedenkelijk allooi. En om nou te zeggen dat ik nog echt honger had… Maar ja, je bent reporter of je bent het niet. Na de hele straat uitgelopen te hebben en niets tegengekomen te zijn dat betrouwbare kebab leek te hebben werden de stoute schoenen aangetrokken. Delicatesther haar ervaring hebben jullie al kunnen lezen. Nu was de beurt aan mij. Vol goe…ehh, nou ja, moed stapte ik de zaak binnen. Ergens achterin stond er iemand op, en trok zijn jas uit. Het was bijna alsof ze hier geen klanten gewend waren. Met redelijk harde stem en een vaag soort enthousiasme werd mij gevraagd wat ik wou. Kebab dus. Spit aanwezig, maar waarschijnlijk al maanden werkloos. Ergens onder de toonbank werd driftig gezocht en gevonden. Er verdween iets in een pan.
Ongemakkelijk stond ik de bereiding af te wachten. Ik voelde me niet erg thuis in deze zaak. Ik probeerde ook enigszins mijn kebabreporters shirt uit het zicht te houden, ik vroeg me af of deze man dit soort dingen wel kon waarderen. Kijkend naar de sla in de vitrine viel me vooral de erg uitgedroogde komkommer op. En paprika. Dat was nieuw voor me, zou die er ook bij gaan, straks?
Enige tijd later werd die vraag positief beantwoord. Een welkome afwisseling op het standaard groenvoer, en zeker niet verkeerd. Wat mij betreft mag dat er vaker bij.
In plaats van de gebruikelijke vraag “opeten of meenemen?” (die ik trouwens nog steeds niet snap; je eet uiteindelijk toch altijd op wat je gehaald hebt, mits niet verschrikkelijk slecht) kreeg ik hier nog de keus tussen meenemen of lopend op eten. Lopend dus. Bij het maken van de foto viel het eigenlijk al op, dit was geen kebab. Nee, nee, nee. Dit ziet er niet uit als kebab. En nee, dat was het niet. Dit was shoarma. Niets tegen shoarma, behalve als je kebab besteld. Ook niets tegen fanta, tenzij je cola besteld. Zoals eerder die avond. Ligt dit aan mijn keurig Haarlems ABN accent, of scheppen ze er in Rotterdam genoegen in je iets anders te geven dan dat je besteld hebt? In beide gevallen trouwens vond ik het te veel moeite er wat van te zeggen. Goed, een broodje shoarma dus. Best lekker, maar niet waar ik voor ging. Goede sambal, dat dan weer wel. En paprika. En shoarma. Uiteindelijk werd het dus lopend half opeten. Omdat ik sowieso niet zo veel trek meer had, en het geen kebab was.
Grillroom International
Nieuwe Binnenweg ?
Rotterdam
https://www.google.nl/maps/place/Nieuwe+Binnenweg,+Rotterdam/@51.9124035,4.4572086,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c43497a0dd1207:0xca1fca6dda9a222f
11 reacties tot nu toe ↓
1 Delicatesther // apr 2, 2011 at 09:45
Mijn foto’s zijn net zo slecht als hun concept van kebab… Tof verhaal.
2 Bas // apr 3, 2011 at 10:26
sorry, maar een tour in Rotterdam zullen jullie zonder mij moeten doen…
Een mooi verhaal verder, met een mooie, trieste afloop
3 bob kepap // apr 3, 2011 at 20:34
Ik herhaal het nog een keer: Binnenweg: Roti, of broodje kousenband met garnalen. Ze verkopen er echt alleen goed lokaal voedsel. Wel mooi verhaal.
4 bert // apr 3, 2011 at 21:03
samosa’s…
5 peter schaap // apr 4, 2011 at 19:22
matig broodje. ik vind rotterdam trouwens wel een toffe stad, veel pluspunten en veel minder gezeik over vrijwel alles zoals in amsterdam…
6 Wouter // apr 5, 2011 at 09:03
Ben je er wel eens langer dan 24 uur geweest? Mijn ervaring over de afgelopen jaren is een stuk méér gezeik namelijk, vooral als de zon onder is.
Maar goed, dat komt vast omdat ik permanent in een ajax-shirt rondloop en te pas en te onpas joduh schreeuw…
7 Vriendin nummer B // apr 5, 2011 at 10:03
Mooi verhaal, wel zonde van de shoarma.
8 peterscheep // apr 5, 2011 at 11:35
Nou, je kan daar ongestoord kraken, er zijn meer en leukere feestjes zonder al te veek gezeik. en tja, het is op weinig gebasseerd inderdaad.
9 Bas // apr 5, 2011 at 11:36
zoals ik al zei; ik kom er liever niet, net als Den Haag
10 Nlz // mei 11, 2011 at 13:55
Ga de volgende keer dat je in Rotterdam bent langs Jaffa op de Witte de With, al jaren een bekende naam.
11 Armeanand // mei 11, 2011 at 19:06
Een turkse collega haalde hier jaren geleden zijn broodjes shoarma omdat dat “halal” zou zijn volgens de eigenaar. Later hoorde hij van anderen dat dat toch niet zo “halal” was.
Reageer