KEBABREPORTERS

Door Bob Kepap

“Wil u alvast iets drinken”, vraagt de serveerster. Nu heb ik last van vooroordelen. Een natural blond in een kebabtent, dat wekt argwaan. “Koffie graag, Turks” Ze kijkt me vreemd aan. “Na het eten?” probeert ze. “Nee nu” ik leg uit dat, hoewel het er nog licht is, mijn gevoelstijd zegt dat het 03.40 in de ochtend is.

Hoe ben ik hier zo gekomen? Eigenlijk heel simpel. Je stapt in een vliegtuig, loopt dan vertraging op en na het verlaten van het vliegveld in de huurauto belandt je in de grootmoeder aller files. Vijf-en-een half uur na de ferme landing ben ik bij het hotel. Dat is 8 uur na de vorige maaltijd, en die was niet weg te hachelen. (Waar is Vluchtvoer-reporters.com als je ze nodig hebt). Ik heb dus een stevige trek, en door de gevoeltijd weinig fantasie.

De laptop wordt open gerukt en één google later heb ik een kebab restaurant in de straat. “Petra” het spreekt me aan. Ik besluit er heen te wandelen. Fout, want wandelen doe je hier niet. Voetpaden hebben ze nooit van gehoord, en dat willen ze graag zo houden. Wel hebben ze de voetganger hier heilig verklaard. Auto’s stoppen bij iedere kruising, en als een voetganger boos naar ze kijkt gaat ook onmiddellijk het rempedaal in. Tegelijk is hier een tourtocht van veel te dure auto’s gaande (Met een Porche ben je hier een totale lozer, ik rij in een Mazdaatje). Het lijkt of ik in een slapstick zit. Lotussen, Lamborgienies en ander pooierbakken rijden 30km/uur en staan om de 100m stil. Zuchtend trekken de bakken dan weer op, alsof ze willen zeggen: ik kan ook > 200..

Inmiddels heb ik voor $17,50 een sandwich Shish Kebab besteld. De serveerster is ondertussen goed gekeurd: het is zaak me veel koffie te voeren, anders eindig ik hier snurkend op de bank. Gratis refills van uitstekend kwaliteit volgen elkaar op. De muziek is op het voedsel afgestemd (Voor kenners: Disney’s Alladin muziek, voor beginners klik) Dan kijkt de eigenaar de zaak in: Een soort Michael Constantine, even kaal, maar met snor. Ik ben gerust gesteld, met zo’n uiterlijk zit ik snor.

Dan het bestelde broodje, want daar draait het om. Waar te beginnen. Allereerst is er pita. Ik neem alles terug wat ik over Pita heb gezegd. Niets harde koolhydraat korst met lokale derdegraads verbranding, maar fantastisch brood. In voldoende hoeveelheid voor drie broodjes DC in een mandje ingewikkeld in papier om uitdrogen tegen te gaan. Verder wordt het als schotel geserveerd: losse salade, vlees op spies, rijst met kruiden en saus, olijfjes en feta door de salade, uitjes er bij. Het is aan de klant om het zelf af te mengen of gewoon als maaltijd te eten.

Er is helemaal niets mis met dit gerecht. Als het teveel is gaat het in een doggie bag. Alleen het worteltje vond ik overdone. De prijs: eigenlijk moet je uitgaan van 2 broodjes. Met de dollarkoers zit je dan net onder de € 7. Zeer acceptabel voor deze wereldkwaliteit.

Op weg naar het hotel zie ik een automobilist vertwijfeld kijken. Zijn auto, met een waarde van meer dan ons huis staat klem geparkeerd door mede patsers. Tevreden loop ik door terwijl ik aan de overkant een lotus in de remmen zie gaan voor een overstekend hert. Die zijn hier ook heilig!

Petra
Lighthouse Avenue 477
Pacific Groove, CA

https://www.google.nl/maps/place/477+Lighthouse+Ave,+Pacific+Grove,+CA+93950,+Verenigde+Staten/@36.6198655,-121.9150871,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x808de14db92dae75:0x5cb1f7b9d682afef?hl=nl