KEBABREPORTERS

We schrijven woensdagmiddag 11 mei, 14:18 uur. Mijn telefoon maakt het welbekende sms geluid. “Wow holy shit, we staan op GeenStijl. Zoveel bezoekers nu dat de site er af en toe uit ligt”. Vanaf daar werd het bijna onwerkelijk. De bezoekers en likes op facebook namen in rap tempo toe. Met als gevolg dat het tussen dat moment en vanmorgen alleen nog maar over kebab ging. Met als mooi hoogtepunt het moment vannacht waarop de eerste cijfers bekend werden. 12.154 Unieke bezoekers. In Delicatesther haar woorden : “Meer bezoekers dan de gemiddelde hoeveelheid mensen die koffietijd kijken”. Absoluut geweldig. Maar na het zolang over dit heerlijke voedsel te hebben begon de trek in een broodje kebab aardig toe te nemen. En dan natuurlijk wel een broodje van een tent die nog niet op de site staat. Dat zijn we de nieuwe fans wel verschuldigd. Mijn brein maakte overuren; welke tent zou dat moeten worden? De vijver om uit te vissen (nee, geen viskebab) was in Haarlem aardig opgedroogd. En toch wist ik het klaar te spelen, bij toeval, om een tent te ontdekken die naar mijn weten (en het weten van de zoekfunctie) nog niet beschreven was. Mooi! [Lees verder →]

Een verslag door Vriendin Nummer B

Een stukje cabaret van Acda en De Munnik begint als volgt: “Ik loop op een ochtend door Amsterdam-Oost. Waarom doet er niet toe. Het was nog heel vroeg en ik was pas half aangekleed, want ik was me net helemaal te pletter geschrokken. Waarvan doet er effe niet toe.. Ze was in elk geval een stuk sterker dan ik. En ik kén Amsterdam-Oost helemaal niet. Waarom doet er helemáál niet toe.. Maargoed, ik stond in Amsterdam-Oost, ik had honger, ik zie een bakkerij en ik loop naar binnen.” [Lees verder →]

Na een week iets gedronken te hebben, dat door de heidenen koffie wordt genoemd, waren Ma CA en ik er wel weer rijp voor.
Groot was dan ook mijn geluk toen ik in één blikveld Starbucks en Jojo’s Kebab, Curry & Pizza pakte. Daar tussenin zat een openbaar toilet en stonden een paar hele zielige tafeltjes met idem stoelen.
[Lees verder →]

Zo, Bert; een kebabje van eigen deeg. Nu was ik eens eerst. Uiteraard, zoals ik in een eerder report al claimde was ik van plan om de Side te gaan recenseren. Vol passie smste ik: “Side! Nu!” naar een insider en sprong in de bus. Ik liep voorbij de King Fashion waar de fashion niet zo king is, voorbij de Natural Brazilian Hair Extensions die in essentie al nooit ‘natural’ kunnen zijn, in een rechte lijn door naar de Side. De kebabzaak die smachtend op een oordeel lag te wachten als een blozende moslima op haar nieuwe echtgenoot tijdens haar huwelijksnacht. In mijn hoofd ten minste.
Ik liep vrolijk naar binnen. Dit keer was het ver voorbij het middag uur namelijk, en mijn opwinding tolde in mijn hoofd net zo hard als hun spit dat had moeten doen. Ik vroeg op mijn opperbest om een broodje kebab… en kreeg EXACT dezelfde uitwisseling voor mijn kiezen als de vorige keer. “Shoarma?” “Nee döner alstublieft.” “Ik heb geen döner.” Waarom staat het dan op je kaart, lul?!

[Lees verder →]

In 1992 at ik voor het eerst en voor het laatst een Berlijns broodje kebab, bij zo’n Imbiß. Damn! Dit culinaire wonder zou de blue-print, de norm, het grote voorbeeld moeten zijn voor alle kebabmakers. In zo’n kwart Turks brood met die kenmerkende saus, gelardeerd met gemüse in alle kleuren. Spitze und saubere weltklasse! Met dit beeld in mijn geheugen scan ik tegenwoordig de Eindhovense kebab-scene [Lees verder →]