KEBABREPORTERS

Na een weekendje Haarlem dat er zwaar inhakte kwam ik dinsdagavond weer thuis.
Nee, ik was nog niet thuis, ik reed op de fiets richting huis.
Mn gedachten gingen uit naar voedsel en het eerste dat me te binnen schoot, was dat ik immens veel trek had in een saoto soep van de surinamer verderop.
Ik sleepte mn vermoeide lijf naar de toko, zette mn boodschappen neer en schoof naar binnen.
Nauwelijks bij kennis mompelde ik tegen het lieve meisje achter de balie: “soep..”
Ze keek me aan met een blik alsof het haar zwaar viel me ook maar IETS te weigeren (ze voelde waarschijnlijk precies aan dat zij me alleen nog kon redden op dat moment, wat niet ver van de waarheid was).
“….sorry, de soep is op” hoorde ik heel zachtjes.
Verslagen als Hilbert die nog een rondje moest,  schuifelde ik weer terug naar mn fiets.
Met mn gezicht op standje ‘Teleurgesteld’, trapte ik de laatste energie uit mn lichaam in de vierhonderd hemelsbrede meters naar de veiligheid en warmte van mn bodega.
Wat nu?
Ik kon er nog net een tochtje op het wereldwijde web uitpersen hoewel ik van het idee alleen al zo moe werd dat ik bijna met mn hoofd op mn toetsenbord in slaap viel…weeeeeeeeeer actief doen, laat me toch met rust.
Op de site van de New York Pizza viel mn blik op een, jawel, pizza met döner!
Had ik jullie even tuk met die soep! HA!
Als je wilt weten hoe dit afloopt…. [Lees verder →]

Excuses voor de staande foto…

Het komt regelmatig terug, in verhalen, tijdens gesprekken tussen reporters en tijdens kebabtours. Je bent het gewend en leert er mee leven. Het zorgt ook voor enige scherpte omdat je wordt gedwongen op elk detail te letten, elk onderscheidend detail. Waar hebben we het over? Het Gemiddelde Broodje. Gelukkig voor ons reporters bestaan er ook uitzonderingen. Ik kwam er weer eens één tegen tijdens een expeditie naar Culemborg.

[Lees verder →]

7 juni, de dag van de staking van het openbaar vervoer in Amsterdam. Dat betekent dat ik eerst 15 minuten moet lopen naar het Amstelstation vanaf het troosteloze industrieterreintje waar ik resideer om vervolgens de trein te nemen naar het Centraalstation. Daarbij reis ik uiteraard zwart want als het openbaar vervoer te beroerd is om te rijden, dan ben ik te beroerd om te betalen. Zeker als ik in een pesthumeur ben doordat ik eerst 15 minuten moet lopen. Met mijn dikke 90 kilo aan agressie, gevoed door mijn lege maag arriveer ik op het Amstelstation te Amsterdam.
[Lees verder →]

Wat een dag was dat. 2 weken geleden. Of was het zelfs 3 weken geleden? Ik moet in ieder geval duidelijk echt weer vaker gaan schrijven maar goed… Het was dus zo’n 2 à 3 weken geleden. Ik had net pauze op mijn werk en de telefoon ging. Met Bert… Hoooi met Delicatesther. Heb jij zin om vanavond op tv te komen? Uhmmm nee niet bepaald, maar hoezo? [Lees verder →]

Nice heeft me van alles te bieden. Om te beginnen zon en een overmaat aan (overstap) tijd. Zeven uur sla je niet zomaar stuk. En dus wandel ik van het vliegveld naar de Promenade des Anglais. En van de Engelsen kan je zeggen wat je wil, bijvoorbeeld dat ze geen koffie of thee kunnen zetten, om nog maar te zwijgen van hun voorliefde voor kikkererwten en muntsaus, maar wandelen kunnen ze. Vrouwen liggen te bakken aan het strand. De meeste mannen hebben zich veelal in de, al dan niet zelf meegebrachte, schaduw teruggetrokken. Ze zijn gemiddeld 5 tinten lichter dan vrouwen.
Wandelen maakt hongerig, wachten maak hongerig en de vertrektijd van 19.30 duidt op een minimale hoeveelheid kaaszoutjes als avondmaal. Kortom fastfood time. [Lees verder →]