KEBABREPORTERS

Uit tunnels schietende treinen. Opstijgende raketten. Jodelende Heidi’s. Paddestoelwolken. Slechte metaforen voor het hoogtepunt. Of voor de vreugde die ik voelde toen ik een nieuwe tent in Utrecht ontdekte. Eentje die nog niet door Bert beschreven is. Of Delicatesther. Toegegeven; het is geen speld in een hooiberg. Of een klavertje vier in een klaverveld. Maar toch : vreugde. Deze was voor mij!

Helaas werden alle slechte metaforen geen werkelijkheid. Goh, zou het soms maandag zijn? Hoewel deze tent een bakkerij is viel het brood me tegen. Heb beter brood gehad, en ook beter geroosterd brood. Kwestie van smaak, natuurlijk, maar van mij mag het brood knapperiger. Er hingen ouderwets twee rollen, kip en lam. Drie maal raden welke ik bestelde? Ehh, nou ja, geen, gewoon een broodje kebab. Stom, vreesde ik. Onterecht; ik kreeg keurig lamskebab, van de standaard rol. Of we het dan ook echt over lamsvlees mogen hebben laat ik even in het midden. [Lees verder →]

Een verhaal van Bert en Bob

“Bert, vind je dat we hier een verslag van kunnen schrijven?”
“Ik vind van wel pa, hij adverteert met kebab.”
“Maar we hebben helemaal geen kebab gegeten!”
“Kan wezen, maar we hebben voldoende ons best gedaan.”

[Lees verder →]

(Excuses voor de wat onscherpe foto’s; telefoon en ik waren het niet met elkaar eens wat er nou echt belangrijk was)

Na Amersfoort bezocht te hebben tijdens ons kebuitje laatst, vertrokken Jan en ik naar Apeldoorn. Allebei met vooroordelen. Jan zonder kennis van zaken, ik wist daar aan tegen nog dat Bob Kepap er vroeger werkte en dat ik er een leuk dagje gehad heb als kind zijnde. Verdere details had ik niet meer, en ik had dus ook een soort… ja… Lelystad-achtig beeld van Apeldoorn. Bij deze dus mijn excuses, Apeldoorners, jullie stad ownt.

[Lees verder →]

Wij reporters hebben in ieder geval twee dingen gemeen. We discrimineren en we houden van dood vlees.
Dat eerste is geen verwijt, maar onze reden van bestaan. Zonder discriminatie kom je niet tot een oordeel. Het tweede is niet te combineren met het lidmaatschap van de PvDD, maar ik ken maar een PvDD stemmer die ook schrijft en zolang dat goede verhalen oplevert spreek ik er geen oordeel over uit. [Lees verder →]

Een tijdje terug besloot meneertje Beton dat het een leuk idee was om mij mee te nemen voor een kebuitje. Goeikoop treinkaartje voor hem, studenten ov voor mij, en op naar de wilde woeste wereld der kebab. Want wat is immers een betere date voor twee reporters dan een minitour?
[Lees verder →]