KEBABREPORTERS

Omdat ik laatst tijdens de tour niet in de aller, allerbeste vorm ten tonele verscheen, liep ik rond met nogal wat wrok en gevoelens van rancune.
Nee hoor, het was een kekke dag waar we redelijk spel vertoonden om maar even in die stijl te blijven hangen.
Wat me wel dwarszat; zijn die twee broodjes die ik tot me nam. [Lees verder →]

Een clubgenoot van me omschrijft deze laatste dagen van het jaar als de periode van negatief afvallen.

[Lees verder →]

De geschiedenis is bekend. Een hoop bier, gelach en geplak verder en een nieuwe iPhone minder gingen we naar Zwolle om daar verder te eten. In het pre-kebab tijdperk woonde ik daar en gelukkig had ik toch wat tenten opgeslagen in mijn onbewuste onderbewustzijn.

[Lees verder →]

Na het hele gestolen-telefoon-en-aangifte- gebeuren in Groningen werd mij heel lief door de andere reporters gevraagd of ik nog wel de fut had om door te gaan naar Zwolle. Denkende: ‘die telefoon is toch al pleite, daar maak ik me morgen wel weer druk om’, riep ik  meteen ‘ja!’. [Lees verder →]

22 december 2011, 12.48. Ik zit in de trein momenteel. Ik heb het heet, en ben buiten adem. Ik heb me net de longen uit mijn lijf gehold. In Groningen. Nu hoop ik dat dit als een soort lokkertje werkt en mensen vol interesse verder lezen. “Groningen?! Wat moet ze daar dan, afgelopen weekend hebben jullie daar toch al getourt? Wat moet iemand vrijwillig zo dicht bij Noorwegen en al die sneeuw als je er niet iets héél belangrijks te doen hebt? En waarom was je aan het rennen?” hoor ik jullie, mijn aandachtige lezers, denken. Nou, dat zal ik je vertellen. Terwijl de mensen in de trein wat verbaast naar mijn laptop vol kebabreporters stickers zitten te staren. Jazeker; reporter in action. In de trein van Groningen naar Utrecht. Wat een voorrecht. Nou jongens, ga er voor zitten, want dit wordt een pleuris lang verhaal.
[Lees verder →]