KEBABREPORTERS

Het begon laat te worden, iedereen zat redelijk gevuld en/of was redelijk zat. We kuierden door Zwolle onderweg naar het einddoel van die dag. Na alle tegenslag mocht Esther zich wagen aan het slotstuk, het eindspektakel, het afsluitende vuurwerk.
[Lees verder →]

Al vrij snel na mijn aankomst in Auckland liep ik tegen deze zaak aan. Hij viel gelijk op, omdat de gebruikte letters in mijn ogen erg op die van ons lijken. Nadere bestudering leerde mij echter dat het een ander lettertype was. Maar toch enige gelijkenis. Aangezien deze tent dicht bij het adres lag (en nog steeds ligt) waar ik mijn reis begon en ook zou gaan eindigen besloot ik deze tot het eind te bewaren. Na een week of 3 veel groen en helaas ook veel regen was het eindelijk zo ver. Ik was terug in Auckland en haar suburbs, en deze tent was aan de beurt. [Lees verder →]

Je vraagt er zelf om. Echt. Dat we bijna het red light district van Groningen binnen liepen had ik nog niet door. Anders had ik het helemaal wel uit mijn hoofd gelaten. Maar een zaak die Turkey & Chicken heet? Waarom ik er in godsnaam naar binnen wou is me tot de dag van vandaag een raadsel… was het honger? Nee, volgens mij was er geen sprake van honger. Wou ik mezelf bewijzen? Dat ik ook heus wel ranzige tenten binnen durf te stappen om mijn maag en gezondheid te beproeven? Doe ik dat niet al sinds ik ooit besloot mijn leven als kebabreporter te gaan leven? Echt, ik heb geen flauw benul. Sommige dingen doe je dingen gewoon. Zonder twijfel. [Lees verder →]

Wat te doen als toerist? Goede vraag. Je gaat eens de stad in, bekijkt eens een souvenirshop, misschien tegen beter weten in meerdere (en ja, ze hebben allemaal hetzelfde), beklimt een toren; bij voorkeur de hoogste. Duikt een kroeg in omdat ze er Belgisch bier hebben. En omdat je daar dan toch bent kun je net zo goed een Belgisch biertje bestellen. De mosselen even overslaan. Omdat het half twaalf is en je net al wat kebab naar binnen hebt gewerkt. Paar foto’s maken. Dat werk. Je probeert de stad in je op te zuigen als een spons, krampachtig proberend de weg te onthouden. Dat hippie Occupy kamp, ja daar ben ik al geweest, zou ik dan nu links moeten? Soms radeloos, soms berustend, maar altijd weer nieuwe dingen ontdekkend. [Lees verder →]

Sommige dingen zijn ehh, een soort van onwerkelijk. Zoals naar buiten kijken, dit zien, en dan terug proberen te denken aan een tour, en er ook nog over te schrijven. Maar ach, het moet te doen zijn. Als je niet te veel afgeleid wordt door rond paraderende zwangere vrouwen. Waarom doen zwangere vrouwen dat zo? Al die aandacht op hun alsmaar uitdijende buik vestigen? “Kijk mij nog een mens op de wereld gaan brengen, zo druk is het immers nog niet op deze aarde”. Met die voldane zwangere blik van ze; bah. Meestal is het ook het lelijke soort vrouw die dit pleegt te doen, en is de man in geen velden of wegen te bekennen, van schaamte weggekropen, of wat dan ook. Oh ja, afleiding zat in een vliegtuig. En waarom zou je als jong koppeltje in godsnaam dezelfde, klaarblijk hippe, bril nemen? Gaat je hipheid zo ver dat je de belachelijkheid hiervan vergeet? Of is dit de opmars voor later, voor samen dezelfde scooter nemen, de zelfde jas, en dan het hele weekend er gezellig “op-uit-trekken”. Of hoe ik de behoefte heb, deels uit jaloezie (zij kunnen verdomme wel slapen!) en deels uit verveling dingen in de monden te gooien van de met open mond slapers om me heen. Terug naar de kebab dan maar, het lijkt na een uur of 20 in vliegtuigen een eeuwigheid geleden. Wanneer was dat? [Lees verder →]