KEBABREPORTERS

En toen ging de hemel open en God zei: van alle mensen ben jij mijn lieveling.

Het was dinsdag, en dinsdag is sinds kort mijn nieuwe maandag. Voorheen was er niets meer zelfmoordneigingoproepend dan de maandag. Sinds een tijd volg ik echter een nieuwe opleiding op diezelfde kutdag waarbij ik de godganse dag me creatief uit mag leven op andermans kop. Maandag is dientengevolge bijna de nieuwe vrijdag. Bijna.
Maar dinsdag.. Dinsdag is echt erg. Dinsdag is na een hele lange vermoeiende maandag de dag waarop ik vroeg op moet en hard moet werken. Deze dinsdag was de wekker niet gegaan (of ik had ‘m uitgedrukt, potayto potahto), dus ik moest zonder ontbijt door de miezerregen op de fiets met zachte band naar mijn werk. Aldaar ging er ook het nodige mis en tegen lunchtijd was ik klaar om iemand af te maken. [Lees verder →]

‘Als je kebab eet, moet je het goed doen.’

Zo simpel als dit is over het algemeen mijn motto. Geen betere kebab dan goede kebab (geez, no shit, Sherlock!) en daar zitten dan haken en ogen aan. Regels, zogezegd voor het verorberen van de beste kwaliteit broodje dood dier.
Regel één hierbij (behalve ‘eet geen kebab van spit dat eruitziet alsof het ei is, want dan is het altijd ei’ en ‘eet wel kebab van een spit dat bloed, want dat is biefstuk’) is dan ook: ‘eet geen bezorgkebab, want dat zuigt per definitie’.

[Lees verder →]

Zoals jullie weten was ik een tijdje geleden langere tijd gescheiden van mijn comfortabele doorgezakte bank naast het kratje aanbiedingsbier om de Kebabbers eens in het wild te spotten. Dat kan volop in Amsterdam West, maar dat is net een dierentuin. In het echt, in hun natuurlijke habitat, is het beter en daarom zat ik in Israel. Beetje werken aan mijn vette bierpens en Kebabbers in de gaten houden. Er zaten er een heel zooitje in de woestijn, maar omdat ze ook worden gespot in bebouwde omgevingen trokken we met Gruppe K naar Tel Aviv om een beetje Urban Combat te trainen en en passent daar een kebabje mee te pikken. [Lees verder →]

Door onze overzeese correspondent: de Amerikaan.

Hier in San Francisco wordt je met een overvloed aan eten dood gesmeten. Je struikelt over de Mexicaanse taqueria’s, Thaise toko’s, Vietnamese toko’s, Chinezen zat, pizzeria’s, hamburgertenten en restaurants uit allerlei streken. Als je trek hebt in Mongoolse schapenzweetsoep dan vind je die vast. Bhutanese yeti steak? Kom maar op.
Hoe veelzijdig het aanbod aan eten dan ook mag zijn, in San Francisco is er, tussen die steile heuvels die in de polder zouden doorgaan voor heuse ski pistes, geen bitterbal in zicht, geen Hemaworst te vinden, en geen broodje döner kebab aan de horizon. First world problems noemen ze dat hier. Af en toe wil m’n wel vaker bezopen kop simpelweg een broodje döner kebab snacken. Shawarma (niet te verwarren met de zionistische shoarma variant) is er zat, en daar kom ik nog wel eens op terug. Maar De Turkse variant, onze geliefde kebab blijkt zoek in Baghdad by the bay. [Lees verder →]

Van kansloze graffitischrijver naar professioneel culinair verslaggever…ow yeah i’m living the dream, baby! Tegenwoordig wordt deze jongen betaald om kebab te vreten en daar een eind over weg te lullen, dus logischerwijze heb ik eventjes overwogen mijn studie te laten voor wat het is en mij volledig toe te leggen op mijn echte passie. Helaas bleek al snel dat een carrière als fulltime kebabreporter wellicht iets te hoog gegrepen voor mij zou zijn, aangezien ik vergeten was de accu voor mijn camera op te laden, waardoor mijn belangrijkste kebabreport tot nu toe zonder foto’s ter wereld zou komen. Wat een toy ben je dan.

Maar goed, pics or it didn’t happen is hier niet van toepassing, want Justeat.nl heeft er wel degelijk voor gezorgd dat ik afgelopen weekend met m’n brakke kop mezelf voor 15 euro helemaal vol heb kunnen vreten. Dat is natuurlijk gewoon een mastermove van hun kant, waarvoor ik ze eeuwig dankbaar ben.

[Lees verder →]