KEBABREPORTERS

Eenmaal terug in Tel Aviv werd er wat aan het strand gebivakkeerd.
Mn vriendin beproefde de golven op een surfplank terwijl ik onder een parasol zittend meezong met Nomad’s “I wanna give you devotion”.
Tjonge jonge wat een wijven hier zeg! Koude pils, goed uitzicht, al die zooi.
[Lees verder →]

Had ik al verteld dat Tel Aviv me deed denken aan Amsterdam anno 1991?
Ze hebben, net als in Athene, een goede mix van ghetto en nieuw door elkaar.
Veel nichten op straat, op de een of andere manier, no homo, voelt dat wel goed aan. Ze voelen zich veilig en dat is geen slecht teken.
Goeie stoepen ook. Echt ‘belopen’, glad en vol kauwgom die er nooit wordt afgehaald. Ik hou ervan. [Lees verder →]

Lekker lopend met een pilsje door het vliegveld van Istanbul, op weg naar het volgende vliegtuig.
Mooie wijven.
Ik hou mn hart vast voor Turkije met die gasten die daar de baas zijn. Straks lopen die lekkere mokkels allemaal in niqaab.
Maar nu was het allemaal cool. Op het vliegveld dan.
De volgende stop is voor velen een no go. Wat moet je daaaaar nou weer? Daar ga je toch niet heen?
Israel. [Lees verder →]

Goed. Ga zitten en begin gewoon.
Waarmee?
Maakt ’t uit?
Gewoon beginnen.
Moet ik nog pissen eerst of..?
Gewoon.
Beginnen. [Lees verder →]

Het was een rare dag. Utrecht leek ineens aan zee te liggen, ik bevond me op de door mij zo vervloekte woonboulevard én ik zag een kebabbord. Het bord in kwestie stond voor een net uitziende snackbar, luisterend naar de naam ’t Parkhuys. Een, sorry, té net uitziende snackbar. Duidelijk eentje die zich richt op de mensen die wel met plezier naar een woonboulevard gaan. Of het personeel van de hallen vol kekke woonaccessoires. Met goedgevulde salades met zalm of geitenkaas in filodeeg. Niet echt een plek waar je kebab verwacht. [Lees verder →]