KEBABREPORTERS

Jantje beton en de autofocus

Ondanks mijn aversie tegen kebab en ander voedsel uit van die karretjes die her en der staan, kun je soms niet anders. Vandaag was dus zo’n dag. Aangezien ik op chemische wijze mijn honger enkele dagen had weten te onderdrukken was het te verwachten dat ik vandaag ergens op de dag verschrikkelijke honger zou gaan krijgen. En ja hoor, mijn werkdag was nog lang niet op en de gezonde bruine boterhammetjes met kaas waren dat wel toen het hongergevoel begon op te spelen. Op dat soort momenten kun je nog maar aan 1 ding denken: een fijn broodje kebab. Zoals een ware verslaafde betaamd blijft het door je hoofd zingen, steeds harder, steeds duidelijker, tot je eigenlijk niks anders meer kan dan zo snel mogenlijk een broodje scoren. En toen Karst T.-de ik dus zowat op een kebabkraampje dat ergens op de Utrechtse studentencampus stond. Ik had nog enige twijfel,maar toen ik zag dat de kraam Mo’s heette besloot ik dat ik niet anders kon dan hier een fijn broodje kebab te gaan halen. [Lees verder →]

Matigheid troef in Den Haag

Hoewel ik wist dat ik binnen enkele uren op gare Lille Flandres zou arriveren en daar een lekker broodje kebab zou nuttigen, ging ik toch alvast met knorrende maag op zoek naar een broodje vlees. Waarom je genot uitstellen als je twee keer op één avond kunt genieten?

Ik gokte dat er ergens in of rond dit station van onze regeringshoofdstad wel een Döner Company gevestigd was. Die bleek er inderdaad te zitten, alleen kwam ik daar pas achter nadat ik de tent met de erg originele naam Istanbul op mijn weg vond. Je kent het wel, je hebt haast en honger en je zwalkt half verdoofd rond op zoek naar dode dieren.

Hoe hongerig ik inmiddels was, blijkt wel uit de foto. De eerste was met flits en mislukt, de tweede was zonder flits en belabberd. Maar het hongergevoel overwon het van mijn reportergevoel dus bij deze mijn excuses voor de matige foto.

Matigheid troef

Helaas was niet alleen de foto erg matig, ook het broodje overtrof zichzelf in middelmatigheid. Ze hadden alleen kippenvlees, op zich al teleurstellend natuurlijk. Er zat bovendien echt veel te weinig vlees op. De schaarse stukjes dood dier die erop zaten smaakten overigens wel lekker. Op de saus was niet bezuinigd en die wat best te pruimen maar zeker niet bijzonder. Het broodje zelf was een slecht opengesneden en iets te oude taaie Italiaanse bol. Ook het konijnenvoer was oud en bestond voornamelijk uit sla.

Hoe vervelend het ook is, ik kan weinig positiefs melden over dit broodje. Achteraf gezien balen dat ik pas nadat ik 3,50 had afgerekend en met een broodje vlees in een tasje richting het station wandelde, ontdekte dat er precies tegenover deze tent een Doner Company zat. Hoewel ik waarschijnlijk alsnog was doorgelopen naar Istanbul aangezien ik een erg avontuurlijk jongetje ben die liever iets nieuws probeert dan dat ik voor het oude vertrouwde te kies.

Gelukkig had ik enkele gesmeerde bammetjes van huis meegenomen zodat ik in de trein nog wat reserves had waar ik mijn maag mee kon vullen want dat was helaas nodig. Het lekkere Franse broodje enkele uren daarna deed mij deze Haagse teleurstelling snel vergeten waardoor ik gisterochtend bij toeval de foto’s van dit broodje ontdekte die ik blijkbaar uit mijn geheugen had verbannen

https://www.google.nl/maps/place/Den+Haag+Hollands+Spoor/@52.0696873,4.3221501,17z/data=!3m2!4b1!5s0x47c5b71fd629c307:0x55f0c588ebe84d90!4m2!3m1!1s0x47c5b71fd5fdfd8f:0xf1da052ed52ad240?hl=nl

“Everybody in favour say “Aye”……AYE!”

Afijn, het zal geen van de fijnproevers die deze site bezoeken verbazen dat ik iets schrijf over mn bijna favoriete stukje eetbare cultuur.
Uit de glooiende heuvels van Griekenland afkomstig mag deze knaagbare variant van de Hemel niet ontbreken op Kebabreporters.com, was mijn bescheiden mening.
Iedereen die het Middellandse Zeegebied met een bezoek heeft verkankerd weet dat er altijd wel een Giuseppe, Pablo of Georgios is die de kunst van het smakelijk afbranden van behaarde viervoeters tot in de puntjes beheerst.
Aangezien ik gewoon een van de vele slaven ben die ons trotse volk rijk is, zat ik niet in taverna Paradiso op Naxos, maar frequenteerde ik op deze mooie donderdagmiddag de lokale Griek in, jawel, Hoofddorp. [Lees verder →]

Vleesbakkerij door onze Eindhovense vriend Niels.

Een mens kan natuurlijk niet leven van broodjes kebab alleen. Af en toe moet er ook verder gekeken worden in de schijf van vijf. Maar om toch een beetje op vertrouwd culinair grondgebied te experimenteren, namelijk die met de gouden brood en vlees combinatie, hier een recept dat wat leven in de soms meeslepende kebabsleur (verslavend als het is) kan blazen. Misschien zijn jullie tere kebab lievende hartjes hier nog niet klaar voor, maar af en toe een ander stuk vlees op een ander broodje is goed voor een mens, en that’s a fact. Het houdt je scherp in de kebabscene, en er is vast wel een of ander spreekwoord dat mijn boodschap ondersteund  maar die heb ik even niet. Ik presenteer met ontzaggelijk veel respect voor kebab en de kebabcomunity, vanuit het diepste bourgondische nest Eindje City, de Ciabatta Bourgondia!

Gerecht voor 3 personen:

• 3 ciabatta broden
• 9 hamburgers, die echte wel he. Niet die lousy kippenrestjesshit, maar gewoon goeie vleesbalken. Van die burgers die rond als gehaktballen worden als je ze bakt.
• een potje augurk
• zakje sla
• 2 pakken cheddar cheese
• komkommer
• saus, maakt eigenlijk niet uit wat, maar om toch die kebabswagger te behouden kan je kiezen voor de good ol’ knoflook sambal combi.
• een flesje ploemp, (rode wijn)
• zakje pinda’s

[Lees verder →]

Deze week was de Lidl kebab aan de beurt. Aan de doos te zien leek er weinig verschil te zijn met de Aldi kebab. Ook de stukjes vlees hadden aardig wat overeenkomsten met die van de andere Duitse budgetsupermarkt. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken.

Omdat je als broodje kebabverslaafde ook wel eens wat anders op je bord wilt hebben, maar je toch ook weer niet helemaal wilt afwijken van je normale dieet, moet je soms op zoek naar een soort gulden middenweg. Die vond ik in de zelfgemaakte kebabpizza.

Men neme een Toerkische pizza, tegenwoordig overal te halen, zelfs bij de Aldi. Maak zelf een pot knoflooksaus(recept vind je binnenkort op deze site), koop een krop sla, een komkommer en whatever je zelf nog voor konijnenvoer wenst. Voor de afwisseling heb ik er wat gekruide en gebakken aardappels bij gemieterd.

Bak het vlees, zonder boter of olie als je een goede anti-aanbakpan hebt want er stroomt liters vet uit de stukjes dood dier. Prop de Toerkse pizza even in een voorverwarmde oven en snij je konijnenvoer in hapklare brokken.

Heb je al deze stappen gevolgd dan rest er eigenlijk nog maar één ding, leg die pizza op een bord, strooi de dode diertjes, de salade en de aardappels over je plakje deeg, voeg wat knoflooksaus en sambal toe, neem nog een slokje wijn en tast vervolgens toe!

Dan nog even wat over het Lidl vlees. Ja dat smaakt dus eigenlijk exact hetzelfde als het Aldi vlees. Niet eens heel erg slecht, beetje vreemde structuur, soms wat harde stukjes ertussen en een aparte smaak. Het proeft niet naar kebabtokovlees maar ach, er staat op de verpakking dat er dode dieren inzitten en als je er maar genoeg knoflooksaus overheen smeert dan is het een prima oplossing voor als je een keer thuis wilt blijven.