KEBABREPORTERS

New Yorkse kebabwrap

Ondanks zijn aversie tegen karretjesvoer ging een van onze fans van het eerste uur Jantje Beton speciaal voor ons een broodje kebab in The Big Appel testen.

De zoektocht

Soms zou het een stuk gemakkelijker zijn om een stukje voor hotdogreporters.com te schrijven. Bijvoorbeeld als je van een welverdiende vakantie in New York geniet. Een stad waar je letterlijk op elke straathoek een broodje dood dier (niet echt hondenvlees, maar dat mag bekend zijn) kunt halen, waar je struikelt over de hamburgerketens, waar alles groot en veel is.

De karretjes op de straathoeken verkopen een boel, hoofdzakelijk hotdogs, maar ook gyros en aanverwante vleeszaken. Dit is allemaal natuurlijk leuk en aardig, maar na een week burgers, bbq en hotdogs wil een mens ook wel weer eens een fatsoenlijk broodje kebab.

Je zou verwachten dat dit in zo’n grote stad met z’n grote diversiteit aan culturen geen enkel probleem is. Fout! Ik vermoed dat vrijwel alles in NY te vinden is, te doen is en te koop is, maar die vlieger gaat niet op voor kebab. Je zou verwachten dat de Arabisch ogende meneren die veelal de straatkarretjes bemannen ook wel de trots uit hun vaderland verkopen. Je zou bovendien verwachten dat een broodje kebab prima past in de Amerikaanse op straat eet cultuur, waar ook nog eens alles snel snel snel moet. Het is mij dus een raadsel waarom dit niet het geval is.

Op onze urenlange zwerftochten door de stad, op zoek naar schoenen, kleding, petjes op bestelling en mooie fotomomentjes kwamen wij nergens kebab tegen. Misschien hadden we toch even moeten googlen of de lonely planet dr op na moeten slaan, al vraag ik me af of het geholpen had.

Groot was onze vreugde dan ook toen we op een van de laatste dagen eindelijk een karretje spotten waar een kebabrol in hing! Yes! De kebab was niet echt hetzelfde vlees, maar was zeker zeer smakelijk. Het werd met wat uien nog even gebakken, waarna het in een soort wrap ging, samen met wat knapperige ijsbergsla. Het broodje, of wrap, was een aangename verrassing, het had ook wel wat weg van een naanbroodje, maar vulde de smaak van het vlees goed aan. Een stukje zachter ook dan de hier gebruikelijk geroosterde bolletjes. Een beetje nieuw voor ons maar zeker niet verkeerd was de tsazikisaus dr overheen. Lekker fris! De keuze was overigens mede te wijten aan het feit dat de meeste Amerikaanse verkopers onverstaanbaar zijn, waardoor je al snel voor het meest verstaanbare kiest. Maar ik moet zeggen, dit was geen verkeerde keuze.

Dus mocht je ooit in New York zijn en je portie kebab willen, op naar het karretje op de hoek van de Warickstreet en de Vandanstreet. Ik kan het je aanraden! Damage: 4 bucks.

Nog een kleine tip mijnerzijds voor mensen die de oceaan oversteken en dan in het land der hamburgers toch wel eens een echte willen proeven. Vergeet McDonalds… Vergeet BurgerKing… Wend u tot de Wendy’s, of de Checkers. Geen kleffe hamburgers met lauwe augurken, maar echte burgers, in elke te wensen maat. Met verse sla en echte uienringen, zoals het hoort. Geen schamele uitgedroogde, ondermaatse plakjes tomaat, maar echte plakken! Kortom, een burger zoals je ze graag thuis maakt, een burger zoals een burger hoort te zijn!

https://www.google.nl/maps/place/Vandam+St,+New+York,+NY+10013,+Verenigde+Staten/@40.7264452,-74.0057271,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x89c2598d2b11e421:0x602ca22b86594eab?hl=nl

Noem het toeval maar wederom ontwaakte ik in flink katerige toestand en totaal uitgehongerd. Ik keek om me heen, besefte dat we in Praag waren en probeerde de vorige avond een beetje te reconstrueren.

De goedkope drank had ervoor gezorgd dat de hotelkamer in een slagveld was veranderd. Overal lag vieze kleding, chips. Ergens in de dagen ervoor had iemand in een overwinningsroes veroorzaakt door vodka en red bull de kledingkast beklommen en was met deur en al ter aarde gestort.

Niet echt netjes maar goed, die kater moest verholpen worden. Kortom, tijd voor  een lekker broodje kebab! We sleepten ons een voor een naar de douche, raapten onze vieze kleren bijeen en repareerden de kastdeur zo dat deze bleef zitten zolang je er niet te dicht bij in de buurt kwam.

Topless vrouwen

Tijdens onze zoektocht naar een kebabtoko gingen mijn gedachten naar de avond ervoor. Dit was de laatste vakantiedag dus de vorige nacht was logischerwijs onze laatste nacht geweest. Dan moet je natuurlijk even ‘lekker gek doen’.

Met een door een taxichauffeur verstrekte flyer in onze hand met bloedmooie vrouwen erop, togen we naar een dubieuze club in de buurt van ons hotel. Gewoon om eens te kijken uiteraard. Het bleef dan ook bij even kijken, met de nadruk op even.

Nadat we binnen waren gelaten door een redelijk knappe topless oostblokvrouw begrepen we geen zak van wat ze allemaal tetterde behalve dat het er op neer kwam dat we, hoewel anders aangegeven op de flyer, onze Tsjechische roebels uit onze zak moesten halen.

Hoewel we dat niet wilden ging er toch ineens een deur open en keken we een klein aftands kamertje in waar een hele horde ongelofelijk lelijke, dikke en overwegend oude vrouwen naar ons stond te schreeuwen. Ik weet nu hoe het voelt om voor een groep wilde leeuwen te worden gegooid. Niet goed. We haastten ons dan ook snel naar buiten. Al hadden we geld toe gekregen…

Moonwalken

Toen we eenmaal bekomen waren van de schrik stapten we met vijf man in een taxi om naar een lokale disco te gaan zodat we ons toch nog even tussen de inheemse bevolking konden mengen. Al die mooie vrouwen die overdag door de stad paraderen moeten tenslotte ergens uitgaan, was onze gedachte. Helaas waren er voornamelijk debiel dansende gasten en stonden wij maar weer halfslachtige pogingen tot moonwalken te doen. De king of pop was namelijk die dag ervoor overleden.

Napratend over deze toch wel hilarische avond waren we via vele omwegen uiteindelijk op een kebabeteria gestuit en konden we ontbijten. Even snel wat foto’s schieten en vreten maar. Ik kan nu nog een heel verhaal typen over verse salade, best aardige knoflooksaus, de niet eens zo slechte verdeling en de chagrijnige kebabsnijder. Dat doe ik echter niet want het vlees was gewoon ronduit kut. Vreemde smaak, niet thuis te brengen harde stukken erin en veel te vet. Dat alles voor  een prijs die niet hoort bij een oostblokstad.

Loop je ooit door de straat Jindřišská loop dan met een grote boog langs de kebabtoko aldaar en ga op zoek naar deze tent die beter schijnt te zijn.

Al is het misschien nog beter om een cafeetje in een klein achteraf straatje in te stappen en daar een dagmenu te bestellen. Heb je voor een schappelijke prijs een stuk vlees, wat groente en de bekende knödels geserveerd in een badje van jus en een onvermijdelijk halve liter ernaast.

https://www.google.nl/maps/place/Jind%C5%99i%C5%A1sk%C3%A1/@50.085202,14.43047,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x470b9494a6db2571:0x6a677cc63879715f?hl=nl

Het is weer tijd voor een oud vertrouwd antikaterontbijtkebabverslag.

Lopend over station Wien Südbahnhof, katerig, zoekend naar wat voedsel, stuitten we op een kebabtent die wonderwel al open is om 10 uur ’s ochtends. Uiteraard bestel je dan zonder enige twijfel een broodje. Je bent kebabreporter of je bent het niet hè.

Oke, ik heb het geprobeerd maar ik kan niet liegen. In werkelijkheid liep het allemaal iets anders die ochtend. Als er iets is waar ik op dat moment niet aan moest denken dan was het wel een broodje doner. Ik hoopte op een vers croissantje. Een kaascroissant misschien. Maar kebab? Het kwam niet eens bij me op…

Een van mijn reisgenoten had duidelijk een ander idee en stond nog voor ik het door had met een broodje vlees in zijn hand. En hup, ook de volgende bestelde er één. Tja toen werd groepsdruk me te veel en ik moest bovendien aan mijn reputatie als kebabreporter denken.

Kebabtrek

Met tegenzin zei ik tegen de kebabsnijder ‘ein doner bitte’. Ik mompelde eigenlijk meer, in de hoop dat hij ein fanta bitte had verstaan en ik alsnog kon doorlopen naar de naastgelegen broodjeszaak. Maar nee, hij ging meteen druk aan de slag en het moet gezegd worden: hij bereidde het broodje met veel passie. Beetje vlees, beetje saus, wat salade, nog wat saus, handje kruiden. En alles met een glimlach op zijn gezicht. Toch zorgde het enthousiasme niet voor de benodigde kebabtrek.

Ik pakte wat onwennig het broodje aan en ineens was daar een omslag. Ik bedacht me dat ik enorme trek had en dat kebab per definitie goed is, ongeacht het tijdstip. En ik besefte dat het eerder besproken Venetiaanse broodje doner zo’n twaalf uur geleden mijn laatste maaltijd was geweest. En hoewel je als reiziger op doorreis natuurlijk niet je tanden poetst en de knoflookwalm van het vorige broodje ongetwijfeld nog om me heen hing, waren de tastbare herinneringen tussen me tanden en in mijn  mondhoeken inmiddels wel verdwenen. Ja, ik had de juiste keuze gemaakt. Tijd voor vlees!

Water

Nadat ik mijn ontbijt naar binnen had gewerkt, besefte ik ineens dat ik de fles water die ik al twee dagen mee zeulde  kwijt was. De halve inhoud was eerder die ochtend zeer welkom nadat ik brak ontwaakte in de trein met mijn hoofd in een onmogelijke positie en een sliert kwijl bengelend aan mijn mondhoek. Nadat deze nadorst zich vermengde met sambaldorst móest ik meer water hebben. Al snel schoot me te binnen dat ik de fles op de grond had laten staan bij de reserveringsbalie, dus ik haastte me die kant op. Echt luttele seconden nadat ik de fles in het vizier kreeg zag ik een Amerikaan die achteruit liep en pardoes op zijn muil ging over mijn water. Lachend liep ik verder, pakte geamuseerd mijn fles dronk deze leeg en ging weer terug naar mijn reismakkers.

Nu zul je denken leuk al deze nutteloze informatie waar ik niks aan heb, maar ik kom hier voor kebabverslagen over broodjes doner en niet om iemands saaie vakantieverhalen te lezen. Ik zal maar snel to the point komen. Hier wringt de schoen namelijk een beetje. Ik kan mij tal van onnozele details herinneren. Zo schiet me ineens te binnen dat ik op mijn tenen het herentoilet ben ingeslopen nadat ik zag dat de geldvrager de damestoiletten aan het schoonmaken was. Ik had namelijk geen zin om 50 eurocent te betalen alleen omdat ik de knoflooksaus- en vleesresten van mijn handen wilde spoelen. Het lukt me echter niet om terug te halen hoe het broodje precies smaakte. Ik hoop eigenlijk dat met de lange inleiding het grootste deel van de haastige internetters op de helft al is afgehaakt zodat hen deze teleurstelling bespaard blijft.

Toch valt er wel iets te melden over dit broodje. Heel slechte broodjes en broodjes van wereldse klasse vergeet ik nooit. Als je ooit op Wien Südbahnhof bent kun je dus gerust een broodje halen bij deze toko…

https://www.google.nl/maps/place/Quartier+Belvedere/@48.1865115,16.380417,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x476da9d8293c75cb:0xf0e7622611eb7ff4?hl=nl

Broodje afwisseldonerworst

En wederom een vleesrecept waarvan je je vingers zult aflikken!

Verse sla, zelf gesneden tomaat en ui, zelfgemaakte knoflooksaus, merguez worsten van de lokale Turkse slager en broodjes van de Turkse bakker. Eigenlijk kan dit nu al niet fout gaan…

Goed, wat het groenvoer en het brood betreft, dat spreekt vanzelf. De worstjes leg je op een hete BBQ en bak ze gaar. Blijf er bij en keer ze regelmatig om anders heb je binnen de kortste keren een rokende zwarte staaf op je rooster liggen. Niets ten nadele van carcinogene staven, maar een sigaret smaakt toch stukken beter dan zwartgeblakerd vlees.

Eigenlijk ben je er dan al. Snij je broodje open, smeer deze in met een flinke lading knoflooksaus. Pleur daarna de worsten, de sla, de tomaat en ui erop, broodje dicht en smullen maar! Voeg eventueel wat sambal toe, al zijn de worsten redelijk pittig van zichzelf.

Het voordeel van deze Turkse genotsworsten is dat ze al lekker gekruid zijn waardoor het geheel een smaakexplosie op je tong geeft. Ik zal niet zeggen dat het beter is dan broodjes donner, maar als kebab ooit uitsterft dan weet ik wel wat ik als vervangende verslaving neem.

Ja, ja, alweer een Berlijns broodje. Tijdens de zoveelste bedevaart naar het mekka van de broodjes kebab, moesten we even op een trein wachten op station Lichtenberg, Oost Berlijn. Uiteraard even snel een hapje en een tas vol halve liters gehaald om het wachten te verzachten(gejat rijmpje).

Als je het station uitloopt heb je rechts een kebabzaak die ook dienst doet als taverne. Een en al gezelligheid met bier drinkende en luid pratende Oost-Duitsers. De bediening is erg vriendelijk, de snijder maakte meteen een praatje en als we geen haast hadden gehad, waren we zeker even blijven plakken.

Het broodje was goed gevuld, erg veel sla, maar het overvloedige vlees maakte een hoop goed. Saus dik in orde en het broodje was voor een zaterdagnacht ook verrassend vers en knapperig.

Mocht je ooit stranden in dit verder nogal saaie deel van Berlijn dan is dit zeker een aanrader!

https://www.google.nl/maps/place/Weitlingstra%C3%9Fe,+10317+Berlin,+Duitsland/@52.5059723,13.4958794,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47a84ec17a196ceb:0x154d66622e44096e?hl=nl