KEBABREPORTERS

Dappermarkt deluxe

Aangezien ik als eerste klaar was en vrijwel meteen trek kreeg om hash te gaan roken, liep ik naar de coffeeshop er pal naast. Peter moest duidelijk nog even op stoom komen, want hij bleef maar eten, er kwam geen einde aan.
Goedgemutst verlieten we de markt, openden enkele verse biertjes en vervolgden onze queeste.
Enige omzwervingen later bevonden we ons nog steeds in Oost, in een straat (eerste Oosterpark) waar je letterlijk struikelt over de kebabrollen.

Een plan, we hebben een plan nodig.
Stom dat je dat dan niet vantevoren uitdenkt maar ala, het is ook weer geen rocketscience.
Vanaf nu eet iedereen bij een ander etablissement. Meer spreiding, meer actie, meer reviews, meer alles.
Jan maakt zn mond sausvrij na zijn tweede broodje, Peter laat zn meisjesblaas los in een illegale sessie
en nieuwe blikken worden ingekocht, nu is het mijn beurt.
Mn oog viel op Turks Fruit, op het Beukenplein (kruising Tweede oosterparkstraat/Beukenweg).
Binnen bevond zich een klein menneke met een telefoon in zn gezicht en een kerel, die binnenkort een broodje zou gaan bereiden.
Soms voel ik dat soort zaken feilloos aan.

Waarom heb ik het gevoel dat ik hem stoor?
Zijn ze wel open? Ja, de deur ging open, dat zou toch..ja toch?
Zo vreemd vind ik dat; ik kom in je winkel en voel me een inbreker in je leven. Moet ik mn geld gewoon geven en snel weer oprotten? Ach, iedereen zn sores.
Normale döner kebab besteld, kip deze keer.
Ik zal er kort over zijn; het was een okay broodje.
Knalde niet uit mn broek, maar gewoon….normaal.
De discussie over de veelgegeten, ‘normale’ broodjes barstte los.
Je kan er vanuit gaan dat de meeste tenten een gewoon, redelijk te kanen broodje kebab maken.
Ik bedoel, wat kan er misgaan? Je moet echt een stoethaspel zijn wil je dat verkloten.
We zullen ons door vele kuddes vee, weilanden vol schapen en fokkerijen vol kippen moeten eten om dat ENE broodje eruit te kunnen pikken.
Nou, dan moet dat maar!

Dit was een gewoon broodje, er valt geen zak over te zeggen. Vlees, sla, saus, geen extra shit.
Eén pluspunt; het broodje is bovengemiddeld. Smakelijk geroosterd onder het oventje. Mag vermeld worden, ja toch?
Dat was broodje twee, nu is het aan Peter, die inmiddels is bekomen van al dat eetgeweld van de Dappermarkt en lustig aan zn halve liter lurkt.
Hoe het hem verging kunt U lezen in zijn verslag, zoals gewoonlijk te vinden op DE PINNACLE van Culinair Internet, wat deze site uiteindelijk is.

Wat nu? oh ja, kebab!
Ik zal eerlijk zijn; het valt niet mee veel kebab achter elkaar naar binnen te werken.
Dus reden we langs Schellingwoude waar stadsjongeren aan graffiti doen, een belachelijk tijdverdrijf in mijn ogen maar ala.
Er viel aldus geen reet te beleven.
Een kwartier na vertrek uit Oost, liepen we als toeristen op de Zeedijk, op zoek naar een of andere toestand die we niet vonden. De focus werd al snel weer verlegd naar dieren, hun dood aan de hand van zilte tranen plengende, tienjarige, meisjes en het uiteindelijke eindigen in mn buik tussen de pot zilveruitjes die ik vanmorgen at, naakt staand in de keuken met een plofkop.
Om de tour des Oosten af te kappen, bestelde ik nog een broodje döner kebab bij de zaak waar Jan kebabwise ontmaagd is.
Deze zaak vergeet ik snel; het broodje was mat, het vlees mat, het weer mat, ik mat.
Kijk, dappermarkt; 3,50 en die twee daarna allebei 2,50…qua poen zat het allemaal wel goed.
Dit broodje werd door ons drieën uiteengereten, waarbij zeker 50% op de straat flikkerde.
Een bepaalde reporter gaf ter plekke een nieuwe betekenis aan; ‘op straat eten’, maar goed, ik doe net of alles maar kan, mij hoor je niet.

Vrij voorspelbaar werd er vers bier gehaald en kreeg kurt het beloofde colaatje toegeschoven.
Trots op onze eerste echte excursie als het A-Team van Kebabellonië, reden we huiswaarts.
Boerend, bierend en bijna in slaap vallend als volle biggetjes.

https://www.google.nl/maps/place/Dappermarkt/@52.3621795,4.9278014,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c6097395e120df:0x58d86bde95f505c?hl=nl

Zeurende en zeikende mensen. Een winter die maar niet lijkt te eindigen. Gaten in de weg. Verkouden. Ik heb er een beetje genoeg van. Een beetje heel erg genoeg. Niet zoveel genoeg dat je er mee naar de dokter gaat, maar het is te veel om mee rond te blijven lopen. Ik vond dat ik wel een vakantie verdiend had. Mijn baas vond van niet. En dat is lastig, het moet immers van twee kanten komen. Gelukkig had hij nog wel een oplossing : Een saai klusje in het buitenland. Een zaken reisje dus. Veel rijden, en geen tijd om er nog een vakantie aan vast te plakken. Maar ach, het is beter dan niks, dus deze kans liet ik niet lopen.

Ik pakte snel de hoogst noodzakelijke spullen bij elkaar en ging op pad. Het was inderdaad een lang stuk rijden, maar het uitzicht was fijn. Het deed me nu al goed! Na een lange tijd kwam ik op de plaats van bestemming en handelde snel de werk gerelateerde dingen af. Mooi, dat ook weer gehad, tijd om een hapje te eten.

Na mij enige tijd in de plaatselijke specialiteiten verdiept te hebben besloot ik. Voorgaande zin hoeft dus niet af gemaakt te worden, we weten immers allemaal waar die zin heen gaat. Juist, de plaatselijke kebabboer.

Gelukkig had ik er snel een gevonden, en omdat ik best een woordje over de grens spreek was het broodje snel besteld. Voor omgerekend drie en een halve euro mocht ik mij de eigenaar noemen van een broodje vlees. Het broodje was goed. De verdeling was goed. Bij het groenvoer kwam ik weer eens kool tegen, moet zeggen dat ik dat soms nog wel eens mis. Vlees kwam uit de bekende bakjes, de rol stond uit, altijd jammer. Redelijke hoeveelheid goed vlees. Tot zover dus een standaard broodje, en daar ging ik ook van uit. Foto maken en eten maar.

Bij een van de eerste happen werd ik vrolijk verrast. Wat is dit?! Wat een ongelooflijk lekker smaakje. Waar kwam dit vandaan? Het duurde even, maar toen had ik het door. Het was de knoflooksaus! Of nou ja, was het wel knoflooksaus? Het was anders dan anders, het was heerlijk. Het smaakte naar een lekker kruid, waarvan ik helaas nog steeds niet  op de naam ben gekomen. Ik meen thijm, maar durf het niet met zekerheid te zeggen. Ben ook zo stom geweest niet terug te gaan om het te vragen. Hoe dan ook, het haalde de middelmatigheid van dit broodje aardig op. Wat een beetje saus al niet kan doen!

De terugweg was zoals gebruikelijk voor het gevoel een stuk sneller dan de heen weg, maar dat kan ook komen omdat ik me de hele tijd het hoofd brak wat nou dat kruid was dat dit broodje zo goed maakte. Ik kan er in ieder geval de komende dagen weer tegen aan.

Mocht je ooit in het exotische Uitgeest zijn, of dr langs komen, en je hebt honger… Zeker even langs gaan, al was het maar om mij te kunnen vertellen waar dat sausje naar smaakte.

http://www.mekan.eu/

https://www.google.nl/maps/place/Mekan/@52.5204664,4.7064105,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c5fa1f13e78129:0x4dc895a1dc8e41eb?hl=nl

Het lot bracht mij afgelopen maandag in de Hanzestad Zwolle. Ik dook ’s avonds meteen even het ghetto van deze stad in op zoek naar wat vlees. En of dat nou varken, lam, koe, paard of slachtafval zou zijn, was mij om het even. Als het maar smaakt. Toch valt er over de smaak van dit broodje wel wat te zeggen, maar daarover later meer.

Drie in één

Omdat ik al weer enige tijd ben afgestudeerd maar nog steeds me diploma niet had opgehaald, leek mij deze koude januaridag een mooi moment om een ander te combineren. twee en half uur treinen voor zoiets nutteloos als een diploma leek mij iets te veel van het goede dus heb meteen maar drie vliegen in één klap geslagen.

Nadat mijn diploma in me rugtas zat werd het tijd voor het leuke deel van deze reis. Zo stond ik niet veel later op een besneeuwde  krib van de IJssel bij Kampen mijn hengel op te tuigen. Bevoren draad en ijs op de topogen van mijn hengel zorgden ervoor dat het een moeizaam en visdagje werd. Nou zit de vis in de winter sowieso niet echt aan de zijkanten van de rivier maar goed, ik hoopte op een snoekbaars die uit zijn school gezet was en nu eenzaam over de rivier zwom op zoek naar gezelschap.

Een paar koude uren later werd het tijd voor deel drie en voor jullie het belangrijkste deel van mijn reis: een kebabtoko testen!

Ik fietste inmiddels over de Melkmarkt in hartje Zwolle op zoek naar een pinautomaat, een lastige opgave zo bleek. Drie rondjes verder vond ik dan toch een ING bank. Het gevoel in mijn handen en voeten was inmiddels helemaal verdwenen. Erg handig. Zo kon ik tenminste op mijn gemak op zoek gaan naar een broodje vlees.

Homokebabtent

Ongeveer zes jaar geleden heb ik een half jaartje in Zwolle gewoond en hoewel ik toen geen hardcore kebabofiel was, wist ik in ieder geval één tent richting mijn oude huis te vinden. Echter, de latente homofiel die toentertijd in de kamer naast mij woonde ging daar ongeveer drie keer per week eten dus eigenlijk had ik weinig zin om naar deze tent te gaan.

Het kebabvirus is ook in Zwolle aardig doorgedrongen merkte ik al snel. Onderweg naar die homotent kwam ik al twee anders kebabjoints tegen. Overal gluurde ik even door de ramen maar de prijs weerhield mij ervan ergens binnen te stappen. 4,50 is gewoon te veel geld. Nee, doe me dan maar een broodje slachtafval van twee euro. Veel beter.

Hoewel mijn lichaam inmiddels totaal gevoelloos was geworden bleken mijn hersens nog optimaal te werken. Ik kreeg al fietsend door de Dijkstraat ineens een wereldidee, de Holtenbronx! In dit verpauperde deel van Zwolle zit vast en zeker een goedkope kebabtent.

Stedelijke vernieuwing

Eenmaal in het ghetto aangekomen bleek ook hier de stedelijke vernieuwing te zijn doorgedrongen. De meeste oostblokflats hadden plaats gemaakt voor van die grijze eensgezinswoningen die tegenwoordig in elk achtergesteld stadsdeel te vinden zijn. Van de gevaarlijke achterbuurt waar de gangsterrapformatie Opgezwolle dikwijls over rapt is weinig meer over.

Gelukkig vond ik na een kleine fietstocht nog een oud stukje dat nog niet ten prooi gevallen was aan de vernieuwers. En zoals verwacht zag ik al van verre onderaan een oostblokflat van die typische winkeltjes. Een Turkse kapper, een Turkse supermarkt en jawel, een kebabtent.

En het was ook precies een kebabtent zoals je verwacht op zo’n plek. Neonreclame op het raam die meldt dat ze OPEN zijn. Zowel voor als achter de toonbank hangen wat gasten in winterjassen rond waarvan niet duidelijk is of ze er nou werken of  niet. Iets te harde foute muziek. Televisie op een Turkse zender.

Dit moest hem worden. Hier betaalde je 4 euro per broodje. Had ik met mijn lange fietstocht door het ijzig koude Zwolle toch maar mooi 50 cent uitgespaard. En wat blijkt, ze doen hier aan studentenkorting. Zo betaalde ik uiteindelijk maar 3,50 voor mijn broodje.

Mijn broodje donner zag er niet onaardig uit. Goed gevuld. De helft viel eruit toen ik hem uit het bakte peuterde maar dat deerde niet. Sauzen kon je zelf regelen zodat ik gegarandeerd een constante stroom knoflook en sambal op mijn broodje kon gieten.

Alleen er mistte iets. Iets belangrijks zelf. Wat was het? Oh ja, smaak. Hoeveel knoflooksaus ik er ook op goot, het bleef smakeloos. Alleen de sambal wist mijn smaakpapillen iets te prikkelen. Verder was alles in orde, gevarieerde en verse sla. Goed broodje.

Choco nougat

Een kwartier later stond ik de rij bij de C1000 met een sixpack en een zak choco nougat. Ik moest tenslotte nog twee en half uur naar huis treinen.

Nippend aan mijn biertje en kauwend op een nougatblok zat ik op een stationsbank, de trein was uiteraard net als op de heenreis vlak voor mijn neus weggereden. En ineens besefte ik dat ik weer iets miste. Smaak. Het bier smaakte nergens naar en de nougat ook niet.

Wacht eens even, zou het misschien komen omdat ik strontverkouden ben? Terugdenkend aan mijn broodjes gebraden gehakt en shoarmarolade bedacht ik inderdaad dat ook die nergens naar smaakte…

Kortom, je hebt 846 woorden gelezen terwijl ik niet precies kan zeggen of de broodjes van Lezzet döner en pizza’s aan de Beethovenlaan 179 echt goed zijn. Ze zien er wel in orde uit in ieder geval dus ik denk dat het wel snor zit.

En mocht je trouwens in het centrum zijn en geen zin hebben om helemaal naar het ghetto te gaan. Op de terugweg zag ik in de Steenstraat, zijstraat van de Melkmarkt, een tent waar ze voor 2,50 kebab verkopen.

https://www.google.nl/maps/place/Beethovenlaan+179,+8031+CA+Zwolle/@52.5267548,6.0806491,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c7d8b59fd85333:0xae75625d8242890d?hl=nl

Het was weer eens zo ver. Maandag. Een echte. Een wekker die veels te vroeg af gaat, donker, koud. Bij het verlaten van je huis struikel je over een kudde wilde eskimo’s die besloten hebben hun iglo’s voor je deur te bouwen. Sneeuw zat tenslotte! Geen koffie op je werk. Jeuk onder je voet terwijl je net lekker met 120 km/h over de A4 glijd. Ik kan jullie vertellen : Dat is vrij lastig, probeer maar eens onder je voet te krabben dan. Redelijk onmogelijk. Toen ik het gevoel had dat de werkdag bijna over was was het nog maar half negen. Zo een maandag dus.

Een lichtpuntje zou dus geen overbodige luxe zijn. En die was er gelukkig. Nooit gedacht dat dit uit mijn mond zou komen, maar het lichtpuntje van vandaag was Beverwijk. Nou is Beverwijk niet echt iets waar je bij lichtpuntje aan denkt, en daar heb je gelijk in. Het ging mij meer om een kebabzaak daar. Een broodje of honderd geleden ben ik daar wel eens geweest en ik meende mij te herinneren dat ik daar een zeer goed broodje gegeten had. Wat vrouwen hebben met chocolade had ik dus vandaag met kebab. Troostvoedsel. Ik heb toch geen goede voornemens, en al helemaal niet qua eten, dus het mocht. En ik moet zeggen, de gedachte aan een fijn broodje hield me op de been.

Eerst nog even gekeken of er niet toevallig al een verslag over op deze site stond, maar dat is volgens mij een andere. Deze luistert naar de naam Balkan Patisserie. De zaak zag er duidelijk Turks uit, maar best netjes, op wat vergeelde foto’s van voedsel en een Duitse kebab poster na dan. De man achter de toonbank gaf me niet echt de indruk dat ik welkom was, en de conversatie (in het Turks) met een klant ging onverminderd door. Het kon mijn pret niet drukken. Al zouden ze me in hun voor mij onverstaanbare taal uit maken voor alles wat lelijk is, ik had de goede hoop een lekker broodje te gaan eten.

Het vlees werd ter plekke afgesneden, iets wat ik al een hele tijd niet meer mee gemaakt heb. Het geeft me toch altijd een vers idee. Daarna ging het nog even de pan in, geen flauw idee waarom, maar als de chef dat nodig vind dan is dat zo. Met een broodje in de hand verdween de verkoper naar achter, en aan de geluiden te horen ging het broodje in een magnetron. Lichte twijfel maakte zich meester van mij, een broodje in de magnetron?! Dit had ik nog nooit mee gemaakt. Na de bekende “ping” werd het broodje nog even onder de grill gelegd, gelukkig maar. De verdeling van de sla, het vlees en de sauzen zag er op het eerste gezicht goed uit.

Vol verwachting liep ik terug naar mijn auto, zou het broodje weer zo goed zijn als ik me herinnerde? Ja. Dat was het. De magnetronbehandeling had het broodje geen kwaad gedaan, het was zacht en krokant tegelijk, het was gewoon goed. Het vlees was duidelijk niet van een standaard rol, het was fijn gekruid en smaakte perfect. Het slamengsel was ook goed, ik meende er zelfs peterselie tussen te proeven. Iets dat ik helemaal niet erg vind, het smaakte goed. De sauzen waren niet erg overheersend, de knoflooksaus heb ik amper geproefd, maar een boertje dat ik later liet verklapte een goede hoeveelheid knoflook, misschien volgende keer om een beetje extra saus vragen. Oh oh oh, hoe dit broodje mijn dag weer goed maakte!

Valt er dan niks te zeuren meneer Beton? Jawel. Maar ik heb besloten niet meer over de prijs te gaan zeiken, 4 euro in dit geval. Verder zaten er een paar taaie stukjes tussen, maar dat was niet echt storend. Het deed me eigenlijk beseffen dat hier echt vlees in zat, en niet het standaard gehakt. Deze zaak kan mij nog wel vaker als klant begroeten, zo heeft Beverwijk toch nog iets moois te bieden!

Hendrik Mandeweg 49
1947 HB Beverwijk
06 50415093

https://www.google.nl/maps/place/Hendrik+Mandeweg+49B,+1947+HB+Beverwijk/@52.4856912,4.6640793,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c5f086346e1f45:0x78f89a45554f057b?hl=nl

vette lappen, altijd fijn

WERTINGEN – Wolfgang L., de eigenaar van Wertfleisch in Wertingen, die in 2007 zorgde voor een mega-schandaal met kebab, is nog steeds niet voor de rechter gebracht.

De man bracht destijds 150 ton kebab in omloop die was verwerkt met slachtafval. Deze ‘bijproducten’ mogen doorgaans alleen in honden- en kattenvoer worden verwerkt.

De meeste kebab kwam terecht in Berlijn. Berlijn telt alleen al elfhonderd kebabzaken, die dagelijks zeventig ton vlees verkopen.

Hoewel het vooronderzoek naar de kwestie al anderhalf jaar klaar is, is de verdachte nog steeds op vrije voeten en wacht hij zijn proces thuis af, melden Duitse media. Ook twee handlangers zijn nog niet berecht.

In totaal verdiende de voedselfraudeurs bijna twee ton met hun praktijken.

Link:http://www.vleesmagazine.nl/nieuws/kebab-fraudeur-nog-steeds-op-vrije-voeten-11849.html

———————————————————————————————-

Twee berichten achter elkaar met flesserij in de kebabwereld zullen onze standvastigheid alleen maar standvastiger maken; kebab ruled en daarmee basta!