KEBABREPORTERS

Verslag door Kebaboom

Ditmaal rolden de biljartballen in Düsseldorf, en opnieuw had ik ruim de tijd voor een broodje. In de omgeving van de Carlsplatz wemelt het van de Döner en Kebabtentjes, klassiek probleem is dan: welke te kiezen. Ik had enig fortuin: twee kebabzaken met een cafetaria-uiterlijk waren uitgestorven, en een kebabkraam op de markt had het opvallend druk. Dat heeft uiteraard geen bewijswaarde, zelfs amper statistische relevantie, maar er is toch Toegenomen Waarschijnlijkheid die kan worden toegeschreven aan Local Knowledge. En daar moet je gebruik van maken, in het buutenlâand.

[Lees verder →]

Het blijft er lekker uitzien die handel…

Vrijdagavond bevond ik me in Utrecht Overvecht, recht boven een kebabtent die nog niet gerecenseerd is door La Familia.
Wat een kans!! Een report kunnen maken in een stad die al is leeg gegeten door Bert, Ben en Testher!
Maarrrrrr…er werd al gekookt door de vrouw des huizes en zo ging deze kans aan mn neusje voorbij.
Een potje risotto met wat kip, gevolgd door een sessie Rockband..het kan slechter.
Ga maar eens op zoek naar een kebabtent in Port-au-Prince of in Waziristan. Je krijgt er vast geen varken, daar kan je zeker van zijn. Je krijgt de Zwarte Dood, dat wel, maar een kniesoor die daarop let. [Lees verder →]

Sommige weekenden beginnen spectaculair, beginnen dan wat brak en traag te worden, hebben nog een paar wanhopige stuiptrekkingen en eindigen dan in een grijze koude maandag waarop je te horen krijgt dat Leslie Nielsen dood is.

Gelukkig maken sommige broodjes kebab deze misère wat draaglijker.
[Lees verder →]

Weken voordat collega Bas richting de Catalaanse hoofdstad toog om te genieten van deze fraaie stad, waren de heer en mevrouw Schaap al in Barcelona om wat cultuur op te snuiven en laatste zonnestralen mee te pakken op la playa. Na een eindeloze zoektocht naar een fatsoenlijke eettent belandde ik op zondagavond laat bij een kebabtent. [Lees verder →]

Zo. Daar zijn we weer. Wegens iets dat ik maar zal afdoen als “omstandigheden” even een tijdje geen aandacht gehad voor kebab. Toch zeker een maand. Voor sommige onder ons valt dat best mee, maar gezien mijn normale kebabconsumptie een behoorlijke tijd. Ik werd dus ineens wakker, kwam erachter dat ik weer een droom minder had en de wereld weer een tintje zwarter gekleurd was (nee, niets met huidskleur te maken). Ik had zin om mensen pijn te doen, heel erg pijn, en in kebab. Dat laatste leek me het vriendelijkst en het meest haalbaar. Dat zou het gaan worden dus. [Lees verder →]