KEBABREPORTERS

Het broodje volgde snel, en hield de Apeldoornse maatstaven hoog. Nog steeds die extra’s! Feta, pepertjes, rode kool én witte kool, ui met kruiden, de hele handel zat er weer op. Het broodje zelf was goed geroosterd, en hield stand. Het morsen kwam dan ook meer door overdadige inhoud, en niet door een broodje dat de moed opgaf. Zoals het hoort. Het vlees was redelijk standaard fabrieksvlees, maar wel kalf, en het smaakte goed. De verdeling was ook goed te doen, mijn laatste happen bestonden uit brood en vlees, maar de rest van het broodje ging het gelijk op. De knoflooksaus viel niet echt op, het was geen “ik heb nu veel bier nodig om dit weg te spoelen” smaak. Goed, alsnog werd dat wel gedaan, maar dat had meer te maken met het feit dat ik gewoon graag bier drink. Er zat helaas geen sambal op, en de paar pepertjes waren niet voldoende om dat gemis goed te maken. Dat is jammer, ik heb mijn kebab het liefst zoals ik de meeste politici heb : een beetje brandend. De boel hoeft niet gelijk in de fik te staan, maar iets meer vuur kan geen kwaad.

Als je een van de belangrijkste plekken van het moment bent maakt het natuurlijk weinig meer uit wat je precies serveert. Smeer wat kattenvoer op een toastje, roep iets over het gebrek aan gluten en de hoeveelheid super die in dit food zit en je bent klaar. Nu zou ik dit broodje niet met kattenvoer willen vergelijken, maar ook niet met superfood. Het broodje zelf heeft nooit de kans gehad lekker knapperig te worden, het moest de oven vrij rap weer verlaten. Aan deze ongetwijfeld traumatische gebeurtenis hield het broodje de eigenschap snel te scheuren over. Arm broodje. Op het broodje ging standaard fabrieksvlees, met hier en daar een verbrand stukje. Het standaard riedeltje groenvoer, geen hippe babyversies van groente, al verkoopt dat tegenwoordig wel lekker. Babyspinazie, baby rode kool, ik zie het allemaal voorbij komen in het hippe gedeelte van mijn Appie. De knoflooksaus smaakte naar knoflook, de sambal naar sambal, dat had het wel voor zich gaande.