KEBABREPORTERS

Mijn Nationale Kebabdag uitje is mislukt door jetlag en een kebabber die had gemaild dat hij in de herkansing wilde, maar nu opnieuw ondergedoken bleek. Maar deze 1e NKD verdient een verhaal. En als Bert niet over kebab schrijft kan ik dat ook…..

Eerder heb ik beloofd uit te leggen wat Delicatesther bedoelt met mega-vegetariërs. Bovendien ben ik off-line beschuldigd van racisme, omdat ik mijn mening verkondig, en wel dat Italianen met hun tengels van kebab moeten blijven.
Tenmiste, als het om productie gaat. Als het op eten van kebab aankomt gun ik iedereen ongeacht ras, geloof of sexuele oriëntatie kebab, zolang men bereid is dit product op ieder moment van de week te nuttigen, inclusief de zondagochtend.
En daarom gaat dit verhaal niet over kebab, want dan fakkel ik de Italianen toch weer af, maar over een broodje die binnen de grenzen van Delicatesther vallen en die recht doen aan die mediterrane spaghetti-vreters.

Allereerst dus die meta-vegetariër. Deze worden vaak verward met veganisten of über-vegetariërs maar dat is niet correct.
Een meta-vegetariërs gaat voor een beperkte carbon-foodprint, maar eet wel vlees. Daarbij probeert een zuivere meta-vegetariër alleen vegetariërs te eten, zoals koeien, schapen, geiten, kippen, Janet Jackson, Kate Winslet, Pamela Anderson, Brad Pitt en Hennie Huisman.
Omnivoren, zoals varkens en baleinwalvissen en vleeseters, zoals honden, tijgers, Jan Beton en ik, vallen buiten het menu van de meta-vegetariër.

Voor de zeer intelligenten onder de lezers: kannibalisme komt onder ware kebabbers per definitie dus niet voor.

Dan de Italianen. De stad Philadelphia in de VS kent een zeer grote Italiaanse bevolkingsgroep. Mensen die op een boot Europa ontvluchten en elders in de wereld een nieuw bestaan opbouwden. Daarbij namen ze de geweldige Itliaanse keuken en culturele verworvenheden mee. Prachtige films en series zijn er over gemaakt, zoals Godfather I, II en III en de Soprano’s. Maar goed, dit gaat niet over Ndrangheta, maar over de wiseguys in de VS.
Een deel van de voormalige landverlaters verdwijnt in de horeca, en komt daar niet verder dan oedels of noodles en pizza. Gelukkig is in Philly daarnaast een kebabwaardig product ontwikkeld.
De echte Philly Cheese Steak wordt downtown (zo rond 5th and Madison) in kraampjes verkocht. Op andere plaatsen is het te duur, of je loopt het risico op pre-fab, 2 minuten in de magnetron voedsel.
De kraampjes maken het beoordelen eenvoudig. De kraam is dichtgeplakt met reclame en planken met frisdrank. De aannemer onderhandelt met je door een luik, de bakker ontneemt je met een brede rug ieder mogelijk zicht op voedsel en bereidingswijze. De rook die aan de zijknat uit de kraam komt maakt dat je het ook niet wilt zien.
Bij de karretjes heb je vaak meerdere keuzes, om de PCS te bereiden. Een heel veilige is de “sub”. Zeg een stokbrood, maar dan minder goed afgebakken dan in Frankrijk. Op het brood wordt perfect en zeer dun gesneden rundvlees gelegd, in ruim voldoende lagen. Daar gaat een baksel van een aantal ernstig gekneusde knoflooktenen (“minced”), zeer dun gesneden ui, een groene peper en wat peper en zout overheen. Het bakken gebeurt met olijf olie en vervolgens wordt er kaas over gesmolten. Vaak heb je ook daar weer keuze, experts raden provolone aan.
Het geheel kan je overgieten met saus: marinara (origineel), mosterd (voor iets meer bite) of ketchup (want in de VS is altijd ketchup) en desgewenst kan je het geheel verzuipen in meerdere sauzen (“toppings”), of er de vage smaakmaker ‘relish’ aan toevoegen. Ook hier het advies: keep it simple,dan is het produkt uitstekend.
Uiteindelijk zal je nooit te weinig eten “downtown” en het is een officiële toeristische ervaring, dus in de VS kan je er niet om heen.