KEBABREPORTERS

Een verslag door vriendin nummer B

Voor het eerst bevond ondergetekende zich tijdens de viering van de verjaardag onzer koningin-moeder in het Oosten des lands. Koninginnedag in Arnhem mag, naar zo bleek, met recht een aanrader worden genoemd. Hoewel ik als keiharde westerling eerst sceptisch was, moest ik na een uurtje en drie, vier bier toch toegeven dat het best goed toeven was zo tussen de grote en minder grote stadspodia waar allerhande bandjes hun kunsten vertoonden.

Nu ben je kebabreporter of je bent het niet, dus het viel mij direct op dat het in Arnhem stikt van de spitten. Het eerste spotte ik bij het hoofdpodium, al hoofdknikkend op de rhymes van Lange Frans. De dame achter de balie was gekleed in thematische Duizend-en-één-nacht outfit en ze lachte mij vriendelijk toe. Vol goede hoop draafde ik richting haar kraam, maar één blik op de bijna grijsgekleurde stukken nepvlees in de au-bain-marie maakte dat ik enigzins onbeleefd terstond rechtsomkeert maakte. Onder het uitroepen van “Tyfus wat ziet die kebab er smerig uit hier!” kuierde ik naar de friettent ernaast om me voor vier euro te goed te doen aan een grote puntzak met mayo.
Tot zover poging één.

Een paar uur later wandelde mijn gezelschap over de Rijnkade. Al gauw werden we een zijstraatje in gelokt door de unieke klanken van de Hot Stewards. Deze heren zagen eruit als een rock meets punk crossover en speelden rockversies van liefdesliedjes uit de synthesizer decade, ook wel bekend als de jaren ’80. Prachtig om te zien, een waar feestje vlak voor één of andere homobar (tenminste, dat stond er op FourSquare, maar volgens 4SQ is de bushalte in de Amsterdamsestraatweg óók een homobar, dus of het klopt weet ik niet). Fijn sfeertje, heerlijk.
Na een heftig uurtje op en neer springen hadden we honger en pijn aan de voeten, dus stiefelden we gezamenlijk terug naar de kade. Aldaar nam ik voor het eerst de tijd eens goed te kijken wat Arnhem mij zoal te bieden had, qua voer. Ik telde een stuk of vijf spitten en hongerig als ik was besloot ik er willekeurig eentje uit te kiezen. De Troya werd de gelukkige, voornamelijk vanwege de beschrijving van hun broodje op een geprint A4tje: ‘kalfsvlees, gemengde salade, gemengde sauzen’. Fijn! geen kip!

De kraam was onderdeel van een Turks restaurant en dat gaf mij goede hoop. De ietwat bezwete kebabbers werkten zich het leplazarus om de bestellingen af te werken. Eénmaal aan de beurt bestelde ik een broodje döner met alles en wat ik kreeg overtrof qua formaat al mijn verwachtingen. Het broodje was gigantisch. Een ruime kwart van een fiks Turks brood was volledig dichtgetimmerd met vulling. Ik betaalde met een gelukzalige glimlach de festivalprijs van 5 euro en liep gewapend met broodje en een vork terug naar mijn vrienden.

Het vlees smaakte redelijk. Vrij lafjes gekruid, maar wel belachelijk overvloedig aanwezig. Het groenvoer was met witte ui, tomaat, komkommer en ijsbergsla gewoontjes, maar wel vers, fris en knapperig. De knoflooksaus was wel erg potent en romig, ik vermoed zelfgemaakt. Allergrootste nadeel van dit broodje was het gebrek aan sambal, die was kennelijk op. Na ongeveer vijf minuten had ik eindelijk voldoende döner weggewerkt om de rest van het broodje met mijn handen naar binnen te kunnen werken, zoals het een goed kebabeter betaamt. De verdeling liet overigens wel zwaar te wensen over, aangezien ik begon met alleen kebab en eindigde met alleen sla.

Eigenlijk kan ik kort zijn. Het broodje was qua smaak niet heel bijzonder, maar wel gewoon lekker. Dat in combinatie met zijn grootte maakte dat ik met een zeer tevreden gevoel nog meer bier kon gaan drinken. Fijne stad toch, Arnhem.

https://www.google.nl/maps/place/Rijnkade+53,+6811+HB+Arnhem/@51.9776995,5.9060677,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c7a5ca47deeb8f:0x31ed7c371ccb030e?hl=nl