KEBABREPORTERS

Sommige dingen zijn ehh, een soort van onwerkelijk. Zoals naar buiten kijken, dit zien, en dan terug proberen te denken aan een tour, en er ook nog over te schrijven. Maar ach, het moet te doen zijn. Als je niet te veel afgeleid wordt door rond paraderende zwangere vrouwen. Waarom doen zwangere vrouwen dat zo? Al die aandacht op hun alsmaar uitdijende buik vestigen? “Kijk mij nog een mens op de wereld gaan brengen, zo druk is het immers nog niet op deze aarde”. Met die voldane zwangere blik van ze; bah. Meestal is het ook het lelijke soort vrouw die dit pleegt te doen, en is de man in geen velden of wegen te bekennen, van schaamte weggekropen, of wat dan ook. Oh ja, afleiding zat in een vliegtuig. En waarom zou je als jong koppeltje in godsnaam dezelfde, klaarblijk hippe, bril nemen? Gaat je hipheid zo ver dat je de belachelijkheid hiervan vergeet? Of is dit de opmars voor later, voor samen dezelfde scooter nemen, de zelfde jas, en dan het hele weekend er gezellig “op-uit-trekken”. Of hoe ik de behoefte heb, deels uit jaloezie (zij kunnen verdomme wel slapen!) en deels uit verveling dingen in de monden te gooien van de met open mond slapers om me heen. Terug naar de kebab dan maar, het lijkt na een uur of 20 in vliegtuigen een eeuwigheid geleden. Wanneer was dat?

Zaterdag dus. Uiteraard weer veel te vroeg moeten op staan, uiteraard een dosis gezonde spanning in mijn donder, kortom : ik had er zin in. Nadat bijna de gehele groep op Amersfoort in dezelfde trein belandde was het tijd voor bier en nog een flinke tocht. Eenmaal in Groningen aangekomen waren we net een kudde hongerige wolven. De eerste toko’s die we tegen kwamen werden bijna letterlijk verslonden door de eerste reporters. Ik bracht enige tijd met Delicatesther en Ted door in een zaak, maar hield het niet meer. Honger! Ik besloot mij van de kudde los te maken en zelf op zoek te gaan. Deze zoektocht duurde ongeveer 2 minuten, toen liep ik al tegen de Döner King aan. Een vrij diepe zaak. Ergens tussen netjes en net niet in. Niets mis mee dus. Volgens een trots ingelijste poster is deze tent door een studentenkrant verkozen tot beste zaak van Groningen, al claimen meerdere tenten in Groningen dat te zijn. Zal wel iets Gronings zijn. Helaas voor de studenten daar, of voor kebabbers, maken zij dat niet uit maar wij. Verschil moet er zijn.

Om maar gelijk met een deur in huis te vallen, het lekkerst was de verkoopster. Nou heb ik een bijzonder leuke vriendin, dus hoewel je best wel eens buiten de deur honger kunt krijgen hou ik het op thuis eten, behalve als het om eten gaat en al helemaal bij kebab. Onnavolgbaar? Ach ja. Mooie verkoopster dus, sjaggerijnige verkoper, een broodje dat van een afstandje op een puntje lijkt, zo’n zacht broodje weet je wel? Blijkt het niet te zijn, de vorm klopt maar verder is het hard. Niet keihard, maar gewoon lekker krokant. Ik kan me met alle wil van de wereld niet meer voor de geest halen wat voor vlees het was, maar gezien alle ervaringen zou het me niets verbazen als het ook een mooie gestapelde rol was. Die shit is gaande in die rare provincie van ons. De sla was ok, kool, sla, augurk, de saus werd er semi kunstzinnig opgespoten, al bij al behoorlijk oke. Als prijs hadden ze zich 3,80 bedacht. Klinkt logisch natuurlijk. `Hey, wat gaan we vragen voor een broodje? 3,50?” – “Nee man, daar moet nog zeker 30 cent bij!” Ze doen maar. 3,50 was wat netter geweest, maar dit broodje was goed. Maar het predikaat “Beste broodje kebab van Groningen” verdient het niet.

Oosterstraat 39

https://www.google.nl/maps/place/Oosterstraat+39,+9711+NP+Groningen/@53.2170714,6.56965,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c9cd56c5126be9:0xe79d5dbf828e8d27?hl=nl