KEBABREPORTERS

Alsof vakantie altijd maar zo makkelijk is. Voor je het weet is het lekker weer, en wil je naar het strand. Dan is alles leuk en wel zo in een suburb, maar vervolgens loop je dus wel 10 minuten naar de bus, ben je zeker een half uur onderweg naar de grote stad en moet je daar ook nog eens geld betalen voor een boot die je naar de overkant brengt. Vervolgens kom je op een eiland aan, of wat daar voor door moet gaan, geen idee eigenlijk, het zou ook gewoon de overkant kunnen wezen, wie denkt dat ik de hele kust lijn zou gaan aflopen om dat uit te vinden is niet goed bij zijn of haar hoofd. De kaart er op na slaan zou uitkomst kunnen bieden, maar ik vind dat “de overkant” volstaat. Omdat het alle eigenschappen die een overkant dient te bezitten heeft, totdat ik er voet aan wal zette, wat de situatie drastisch wist om te draaien. Maar genoeg gezever over overkanten. Wegens het vrij grote verschil tussen eb en vloed dat hier heerst bleken alle dichtsbijzijnde stranden niet echt het type waarnaar ik op zoek was. Ik zou het liefst mijn handdoek uitrollen en met een stap of hooguit tien in de zee of oceaan willen liggen. Dat ging hier niet lukken. Tevens waren er erg veel keien, en als die er niet waren was er vieze blubberige modder. Zo gaat de lol er wel snel af. Alsof vakantie altijd maar zo makkelijk is.

Oh wacht, dit is een kebabsite he? En ik leuter wat over het zoeken naar een strand. Terwijl dat er niet toe doet. Soms lul ik maar wat raak, maar dan past het wel in het verhaal. In dit geval dus niet. Of ik dat fijne strand dus nog gevonden heb en hoe, ik laat het achterwege. Terug op de boot, terug in Auckland, honger. Want daar aan de overkant verkochten ze geen kebab. Of iets anders dat me de moeite van het in mijn mond steken waard leek.

Keuze zat om te kiezen voor ik de bus terug naar waar dan ook ging pakken. Maar aangezien ik de Kebabs on Queen nog steeds niet geprobeerd had, en het klaarblijkelijk een keten blijk te zijn (ik kwam ze ook tegen in een mall, ergens ver buiten het centrum) en ik er een goed gevoel bij had werd het toch kebab. Kip deze keer. Geen brood helaas. Durum dus, standaard sla, zoals overal hier, waarschijnlijk nog allemaal van dezelfde groothandel ook. Qua sauzen voor de chili gegaan, en de horseradish. Nog nooit van gehoord, al klonk het bekend. Zou het radijs zijn, maar dan extra groot? Ik kon het niet precies duiden. Ook niet tijdens het eten. Twee dingen werden mij duidelijk : de kip was heerlijk. Heerlijk gekruid, en niet te vergelijken met de laffe kip die we in Nederland tegenwoordig vaak als kebab voorgeschoteld krijgen. Kruiden, aandacht, zorg. SMAAK. En tevens een erg frisse pittigheid. Niet te plaatsen, maar een aanvulling waar je u tegen zegt, nee, roept, mocht het een persoon zijn, en hardhorend. Zoals ik al eerder een broodje trof dat gemaakt leek te zijn voor kebab, vond ik deze smaak uitermate geschikt voor kipkebab. Ik kon er alleen niet zo een-twee-drie opkomen wat dit nou toch was.

Mierikswortel. natuurlijk. Dank u google. Het hoeft geen standaard te worden, maar laat ons, overal ter wereld, alstublieft de keus krijgen dit te kiezen op onze kebab. Vergeet wereldvrede of wat dan ook, dit is mijn nieuwste wens. Niet dat ik ooit wereldvrede heb gewenst, daar ben ik te egoistisch voor. Ik wens eerder heel veel geld. Al was het maar om terug te gaan naar landen waar ze dit soort saus over de kebab gieten. Al is importeren, of het zelf kopen, of ehh, nou ja… Er zijn duizende goepkopere manieren, maar toch; liever ga ik gewoon terug en vreet ik het hier. Kipkebab en miertikswortel, mijn toestemming om te trouwen hebben ze.

Hoewel het een keten betreft at ik het dus in de straat waar ze waarschijnlijk (no shit Sherlock) begonnen zijn; Queenstreet. De prijs was 9 dollars, iets van 4 euro, om en nabij. De eveneens standaard prijs hier.

https://www.google.nl/maps/place/Upper+Queen+St,+Auckland+1010,+Nieuw-Zeeland/@-36.8605852,174.7601371,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x6d0d47c27ec4c84f:0x34292165f8b87fd9?hl=nl