KEBABREPORTERS

Door De Amerikaan™

Ik ben geen gelovig mens. Ik ben geen Jood, geen Christen , geen Boeddhist en geen Moslim. Ik geloof ook al niet in de Kerstman, noch de belofte van de vrije markt. Maar goed, het blijkt dat het gros van onze aardkloot toch liever in sprookjes en psychedelische sciencefiction gelooft dus zal ik daar mee moeten leven. Om die weirdo’s er telkens op aan te wijzen is dan ook vermoeiend en in genoeg gevallen gevaarlijk.
Luiheid, ethiek, angst of niet in Israël is het geloof overal.
Het land heeft uiteindelijk als enige echte Joodse staat z’n roots in het Bijbelse geouwehoer, en staat wereldwijd bekend om z’n eindeloze potjes religieus touwtrekken.
Voor spek en bonen meedoen bleek vaker makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen al in het straatbeeld waren er genoeg jonge orthodox Joodse mannen in zwarte pakken, met vrome lokken en Siciliaanse maffia-achtige hoeden die afvallige geloofsgenoten bleven paaien en voor de ondergang wouden behoeden.
Zo werd ik ook constant lastiggevallen terwijl ik of druk bezig was met een blik bier of een kebab. Vaak allebei.
Eerst in het Hebreeuws, wat ze al tot verschrikking bracht dat ik het niet sprak, en dan in het Engels.
“Are You a Jew?” “Nope.”
Dan was de interesse al snel geëbd. Met een pijnlijke blik en een gebalde vuist in de lucht verzekerden ze me nog even snel :“The messiah is coming! I can assure you!” En dan waren ze snel weg van de onbesneden goj. Door om de volgende afvallige geloofsgenoot te redden. De Palestijnse Moslims en Christenen waren meestal wat minder opdringerig en korter van stof met hun vragen. “What your God?”
Freddy Heineken en Kadir Nurman natuurlijk. Enfin, in Israël en de Palestijnse gebieden is het geloof overal.
Als het niet gelazer is tussen Moslims, Joden en de verschillende Christelijke sektes, dan zijn er nog de plaatsnamen en geografische streken die rechtstreeks uit de Bijbel stammen.
Jeruzalem, Galilee, Jericho, Bethlehem, de Jordaan, Armageddon, de Dode Zee und so weiter.
Zo kwam ik na enkele dagen reizen via Jeruzalem , Haifa en Afula uiteindelijk in Nazareth terecht.
Nazareth is waar Jezus z’n puberteit heeft doorgebracht, wat blijkbaar belangrijk is.
Ik heb, zoals verwacht, niks met Jezus. De enige Jezus waar ik aan kan relateren is Jesus de Kassier in de kantine van m’n vorige werkgever. Een chagrijnige homofiel uit El Salvador. Dat is de Jezus die ik ken. Maar goed.
Het moderne Nazareth vestigt z’n identiteit nog steeds op het feit dat Jezus van Nazareth, de slappe hippie, er eeuwen geleden waarschijnlijk met z’n moeder heeft gewoond.
De oude straatjes en pleintjes in het oude gedeelte van Nazareth waren dan ook propvol met Bijbelse bezichtigingen, pelgrims en toeristen. Deze kerk. Die kerk. De kerk gebouwd op het stukje grond waar Jezus waarschijnlijk heeft gewoond. Nog een moskee ertussen. En mijn persoonlijk favoriet: the mount precipice.
The mount precipice is de rotswand waar de inwoners van Nazareth die de buik vol hadden van Jezus en z’n geëtter, hadden getracht om de gewaad dragende hippie vanaf te mieteren. Tot mijn grote plezier werd het als “het mooiste uitzicht van heel Nazareth” beschreven. Maar dat allemaal terzijde.
De kebab was in Israël tot dusver erg smakelijk. Tel Aviv, Jeruzalem, en Haifa hadden allemaal veel goeds in hun aanbieding aan kebab. Mijn waardering voor Israël begon dan ook daadwerkelijk per kebab te stijgen.
Het was nog vroeg en ik had nog een soort van ontbijt nodig om de dag aan te kunnen.
De zon scheen, en ik zweette heftig. Voor ontbijt heb ik niet veel nodig : brood ,vlees, en misschien wat saus.
Het liefst rode of witte saus. Ontbijtkebab voldoet aan al die criteria.
Er zijn zat kebab en falafel tenten in Nazareth, maar ik had uiteindelijk voor een stille kebabzaak aan de Paulus VI straat gekozen. Het uithangbord boven de zaak was propvol met Hebreeuwse en Arabische lingo.
Met enig puzzelen kwam ik erachter dat de tent Helal Mukaram heet. Arabisch voor, Halal Restaurant.
Vrij saai en fantasieloos. Afgezien van de rust in de zaak zelf was de geur van vers brood en de gigantische rol kip kebab die al ijverig draaide, wat m’n aandacht trok. Ook was er de gewoonlijke regenboog aan kleurrijke groenten die de toonbanken van kebabzaken door heel Israël sierde.
De zaak zelf was erg schoon maar was qua karakter even Spartaans als z’n naam. Kaal en steriel.
Gewoon een afwerkplek voor Kebabfetisjisten.
De eigenaar, een ronde Palestijn met een kale kop en een bijgeknipte baard, was rustig in de weer aan het begin van z’n werkdag. Het was nog geen elf uur. Het zou nog even duren voordat z’n gewoonlijke klanten zouden binnenstromen voor de lunch. Daar stond ik dan als eerste klant van de dag. Een zwetende infidel, gereed voor z’n kebabverassing.
Ik bestelde een kip kebab in pitabrood met wat saus en minimale groenten, allemaal voor een spotprijs van 15 sjekel (Ongeveer 3 Euro). Ik nam buiten plaats aan een tafel. De kip rook goed, de verdeling van saus en groenten juist uitgekiend en evenredig tussen de malse en krokante stukken vlees. Het brood was nog warm, wat niet of nauwelijks voorkwam bij de kebabs waar aan ik me eerder had gewaagd in Israël.
Met het verse brood en de eerst repen kip van de dag, bleek dat een ontbijtkebab wel the way to go zou zijn in Israël.
Bij de eerste happen kebab bleek het al gauw dat ik op weg was naar mijn eigen equivalent van een religieuze ervaring. Als een zelfmoordterrorist die zichzelf opblaast op een drukke markt en zich op weg waant naar z’n duizend maagden. Als een zaadlozende pastoor bij het horen van de hoogste noten van z’n jongenskoor. Zo zou dit heel even mijn eigen nirwana blijken. Jezus Christus.
Het warme brood en de juist gekruide malse goede hoeveelheid verse kip waren goddelijk. Een stukje Dappermarkt in het beloofde land. Het was de smakelijkste van alle kebabs die ik zou proeven tijdens m’n week-lange reis door Israël en de bezette gebieden. Ik prijs dat broodje kebab helemaal de hemel in, en is alle clichés waard.
Ik geef hem ook 4.8 sterren, op wereldniveau. 5 sterren bestaat gewoon niet, net als god. Ik ga ervan uit dat dit mooie leven nog wel een voortreffelijker broodje kebab zal bieden, ook al is dat onwaarschijnlijk. Uiteindelijk had ik gewoon honger.
De juiste bodem was gelegd en een goed begin aan m’n dag en om pelgrims – Jood, Christen, Moslim, en Sinterklaas wanende kleuters- allemaal smakelijk uit te lachen voordat ik m’n reis richting Ramallah, voor m’n volgende kebab ervaring, zou voortzetten.

https://www.google.nl/maps/place/Paulus+ha-Shishi+St+6,+Nazareth,+Isra%C3%ABl/@32.6938525,35.2912261,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x151c4dcffa6b5919:0x9506e3844cc6689b?hl=nl