KEBABREPORTERS

Het is inmiddels enkele weken geleden. Mijn handen trillen nog een beetje. Ik slaap niet goed. Ik eet mondjesmaat. Gedurende de dag, als ik even niet waakzaam ben, wil ik nog wel eens flashbacks krijgen. Jan Beton vertelt me dat ik schreeuw, schop en huil als ik wél in slaap weet te komen. De situatie is niet langer houdbaar en hij was er klaar mee. Hij drong aan dat het tijd was om hulp te gaan zoeken. Dat heb ik gedaan. Hieronder het transcript van de sessie bij mijn psychotherapeut, wat ik om therapeutische redenen openbaar wil maken.

—

Transcript sessie te vijf juli 2013, Utrecht. Deelnemers: mijzelf (de Gezondheidszorgpsycholoog BIG, hierna verder aan te geven als BIG) en het subject. Subject is een hoger opgeleide vrouw in de leeftijdscategorie 25-35.

—

BIG: ‘Zo, vertel, waarom zit je hier?’

Subject: ‘Nou, ik slaap niet zo goed. En ik schijn nogal geïrriteerd over te komen.’

BIG: ‘Waarom slaap je niet goed?’

Subject: ‘Ik… Ik blijf er aan terug denken. … Het leek zo’n goed plan. We zouden een kebabtour doen, in het zonovergoten hedonistische zuiden. Op het laatste moment konden een paar van de andere reporters niet. Dat had ik als teken moeten zien.’

BIG: ‘Teken?’

Subject: ‘Ja. We hadden er nooit aan moeten beginnen doc, we hadden het moeten af lassen! Oh god…’

BIG: ‘Voordat we verder gaan. Wat is precies een “kebab… tour”?’

Subject: ‘Het is de meest fantastische samenstelling van broodjes dood vlees, slap ouwehoeren en ongefilterde beoordeling. Een samenkomst van een overdaad aan sauzen en een gebrek aan tact. Het is…. Het is prachtig. Nou ja, dat had het moeten zijn, totdat…’

[Op dat moment leek het subject een brok in haar keel te ontwikkelen. Het subject werd gepresenteerd met een glas water en de sessie werd enkele minuten later door gezet.]

BIG: ‘Waar waren we? Ach ja, de kebab… tour…’

Subject: ‘Ja. We zouden naar Brabant gaan, naar Eindhoven.’

BIG: ‘Om kebab te eten.’

Subject: ‘Zeg, voor een psychotherapeut ben je wel een beetje traag van begrip, hè? Kebab, ja!’

[Op dit punt is het korte lontje van het subject duidelijk merkbaar. Aantekeningen betreffende irritatie te vinden in het log.]

BIG: ‘En waarom ben je zo van streek over deze kebab… tour?’

Subject: ‘Het had zo mooi kunnen zijn. Ik had eerder die dag al een middelmatig broodje achter de kiezen, dus de kwaliteit van de volgende kon alle kanten op. Er was zon. Er werd gelachen. De grappen over regenjasmoeders met onthoudingsmasochisme vlogen heen en weer. We liepen over de Markt. Het zat vol, en iedereen die oud genoeg was (of zich daarvoor wist voor te doen) zat aan het bier. En… toen zag ik het.’

BIG: ‘Je zag wat?’

Subject: ‘De volgende kebabzaak. Ik zag niet echt een naam, het was gewoon… De Markt Kebab.’

BIG: ‘Zag het er uit alsof je daar lekker ging eten?’

Subject: ‘Misschien. Misschien niet. Ik weet het niet. Ik weet niets meer doc! Ik zag kebab, en, en, en, ja, mijn taak als reporter is om dat te eten, toch?’

BIG: ‘Vind je dat het je taak is?’

Subject: ‘Mensen rekenen op me! Misschien komt het ook wel door mijn relatie met mijn ouders. Die lieten mij ook eten, weet je?’

[Subject heeft duidelijk basiskennis van psychologie. Raakt direct de wortel van het probleem. Ik voorzie een problematische relatie met voedsel, liefde en ouders voor ogen.]

BIG: ‘Was je relatie met je ouders moeizaam?’

Subject: ‘Nee. Waarom hebben we het over mijn ouders? Ik heb het over kebab man!’

BIG: ‘Maar je begon zelf…’

Subject: ‘DE KEBAB, MAN, DE KEBAB! Ik wist dat het niet goed zat toen ik een zacht broodje ontving waar de ribbels van de grill weliswaar ingedrukt waren, maar waar geen greintje warmte aan te pas gekomen was. Het eiervlees smaakte nergens naar. Het ongeïnspireerde groenvoer werd niet ondersteund door de slappe knoflooksaus. Godzijdank mocht ik zelf de sambal toedienen, waardoor ik nog enigszins controle over de situatie had. Na twee happen ging ik naar de WC. Ik had het nooit moeten doen. Misschien was ik dan wel ziek geworden, maar dan had ik het niet geweten. Het weten, dat is het ergst. Ik zie die ruimte nog voor me. Daarom slaap ik niet. Maar tegelijkertijd de onwetendheid: waarom stond daar een lege bitterlemonfles naast de pleeborstel? Wat waren die ranzige plekken in de hoek en rond de leiding? Aan de voorkant zag de zaak er nog chique uit, maar voorbij het reguliere klantengedeelte lagen de voedselresten op de grond. Ik holde naar buiten richting nummer B die het broodje voor me beet hield en ik rukte het uit haar handen, en en….’

[Op dit moment vloog het subject uit haar stoel, naar mij toe. Terwijl ze probeerde mijn notitieblok uit mijn handen te grijpen leek ze zich te realiseren waar ze was en kroop ze huilend in een hoekje. Diagnose: posttraumatische stressstoornis. Subject ontvangt een scala aan atypische antipsychotica en antidepressiva. Volgende sessie in te plannen.]

https://www.google.nl/maps/place/Markt,+5611+Eindhoven/@51.4392207,5.4783654,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c6d9034ef7031d:0xaf87d65a879e72b8?hl=nl