KEBABREPORTERS

Bijdrage van Captain Kebab

De zoektocht naar onontdekte kebabtoko’s in Amsterdam valt niet mee. En aangezien het voor ondergetekende alweer een lange tijd geleden is dat er een constructief kebabreport werd ingeleverd werd het dus tijd om over de grens te kijken. Purmerend.
Purmerend, het dorp waar mensen fan zijn van Nick en Simon. Het dorp van waaruit de boeren een keer per jaar volkomen doorgesnoven en lamgezopen koninginnedag in Amsterdam komen verpesten. Als Gerd Leers Mauro een verblijfsvergunning en een paspoort had aangeboden op voorwaarde dat hij in Purmerend zou gaan wonen zou die gast sneller in Angola zijn dan ondergetekende een biertje kan adten.
Als er om Purmerend een dijk zou zijn, dan zou het doorsteken daarvan een humane manier zijn om een einde te maken aan de droefheid aldaar. Om normale mensen te waarschuwen het heikele onderwerp Purmerend niet aan te snijden is het een goed idee om mensen uit Purmerend een gele ster met daarin een P op de kleren te laten dragen  zodat iedereen die hen tegenkomt buiten hun normale habitat eens extra aardig tegen deze mensen kan doen om hen even af te leiden van hun trieste bestaan.
Kortom, Purmerend is kut. En met die broodjes daar is het al niet beter. Tenminste niet bij “Doner Pizza Plaza” aan de Westerstraat 11.
Op vrijdag, de kebabdag bij uitstek omdat juist op die dag het zuipen lekker vroeg begint wat de trek in kebab alleen maar doet toenemen, besluit ik vol goede moed bovenstaande hut te bezoeken net na het middaguur. Om 12:00 gaat de tent open dus dan mag je verwachten dat de uitgeslapen kebabbers de eerste geroosterde stukken mals lamsvlees al gereed hebben om tesamen met verse salade, pikante sambal en geurige knoflooksaus in het ovenverse geurige broodje te prakken waarna kebabfetishisten hun smaakpapillen kunnen laten prikkelen en het heel even lijkt alsof witgeklede engeltjes met harpjes vanaf hun wolkje je bek volschijten.
De werkelijkheid is echter anders, heel anders. Bij binnenkomst vallen de twee spiezen op. Eentje met smakelijk uitziend vlees wat het meeste wegheeft van gemarineerde kip en de standaard rol bleek eiervlees. De vitrine staat vol met cupjes saus, posters met moskeeen sieren de muur, een koelkast vol frisdrank staart je van achterin aan en er is in geen velden of wegen een kebabber te vinden.
Omdat er toch kebab gegeten moet worden besluit ik te blijven en de menukaart eens grondig te bestuderen. Turkse pizza met doner, zes euro, broodje kipdoner of kalfsdoner, vier euro, broodje gemengdvleesdoner, vijf euro. Superdoner, extra vlees, kost hetzelfde als anderhalf broodje.
Nadat ik wat kuchend heen en weer loop waarbij ook nog eens tot tweemaal toe mijn sleutels op de grond vallen verschijnt er een kebabber vanuit het keukentje. Wellicht kennen jullie de scene in de film ober waarin de hoofdpersoon een pijl en boog aanschaft in een winkeltje. Wel, een dergelijke scene speelt zich nu af in deze kebabhut. In eerste instantie denk ik nog dat de beste man de taal niet machtig is maar later, tijdens het eten hoor ik hem de telefonische bestelling opnemen. In een flits overweeg ik de film kebabber te maken, ik ben echter geen regisseur maar kapitein en zet dit idee dus snel van me af. Rustig pratend leg ik mijn bestelling aan de man voor, een broodje kalfsdoner. Dat moet lukken.
Uiterst geconcentreerd schrijft de kebabber in kwestie de bestelling op een hoekje van een verfrommeld stukje papier en begint aan de werkzaamheden. De staande gril bij het bleke eiervlees wordt aangezet en begint langzaam maar zeker te draaien. Ergens vanonder de toonbank komt een plat broodje tevoorschijn wat duidelijk zijn beste tijd niet vandaag heeft meegemaakt en deze gaat in het welbekende tosti-ijzer. Het aanvullen van de redelijk verse sla in de vitrine vindt plaats, er liggen sla, uien met kruiden en tomaten. Vervolgens is de kebabrol is aan een scheerbeurt toe. Volgens de kebabber althans want volgens mij ziet het vlees er nog net zo uit als anderhalve minuut geleden toen de grill werd aangezet. Het geschoren vlees wordt vervolgens in een warmhoudbak gekieperd welke uitstaat. De kebabber heeft echter direct in de gaten dat er iets niet klopt en vult vervolgens het water in de warmhoudbak aan. Vol spanning volg ik de gebeurtenissen.
Ondertussen heb ik mezelf maar vanuit de koelkast een blikje cola voorgeschoteld, wat in vrijwel alle kebabtoko’s zo gaat, en bestudeer de sauzen in de vitrine. Er staat uiteraard knoflooksaus, er is sambalsaus en er is een saus waarvan ik aanneem dat het een tomaatuiensaus is. Deze laatste ziet er erg lekker uit! Terwijl ik wegdroom naar een plek waar kebabbers lekkere wijven zijn die je op zonnige stranden onder een palmboom voorzien van Ibootjes terwijl ze, in alleen de hoogst noodzakelijke kleding, de blikjes ijskoude cola uit de koelkast voor je halen, verstrijkt de tijd. Een kwartier.
De kebabber besluit dat het tijd is om de finishing touch te geven aan zijn creatie. Het broodje wat aanzienlijk langer een warmtebron heeft gezien dan mijn eiervlees wordt voorzien van de salade. Vervolgens wordt het inmiddels lauw geworden vlees, voor zover dit uberhaupt ooit verhit is geweest, in zeer beperkte mate toegevoegd aan de inhoud van het broodje. Zakje erom en op een bordje op de vitrine met twee flessen saus erbij. Bam, jonguh! Duidelijk geen kebober dus terwijl het verder helemaal leeg is in de toko.
Omdat ik van mening ben dat de kebabber de professional is en ik alleen maar die verwende zeikerd uit Amsterdam, dank ik de kebabber hartelijk en placeer mijzelf wederom naast mijn cola. De uiensaus ontbreekt maar dat mag de pret niet drukken. Als kebabreporter eet je zonder morren wat je krijgt voorgeschoteld en daarover rapporteer je daarna. Als je alles moet voorzeggen aan de kebabbers is er geen lol meer aan.
Nu moet ik zeggen dat ik het zelf ondersauzen van de broodjes kebab altijd erg prettig vind. Op die manier heb je nooit teveel of te weinig en is de verdeling altijd perfect aangepast aan de persoonlijke voorkeuren. Dikke plus dus voor de kebabber, wat dat betreft dan.
De knoflooksaus zit in een doorzichtige spuitfles en is wit met stukjes erin. Hopelijk zijn die stukjes kruiden en niet de eerste verschijnselen dat de saus in de fles een andere chemische samenstelling aan het ontwikkelen is. Het verwachte hoofdingredient, knoflook, is echter in dermate lage concentratie aanwezig dat er wordt getwijfeld aan de algehele aanwezigheid ervan, smakeloos. De sambal is neutraal, heel neutraal. Jammer, ik heb liever dat je na het eten van sambal de verf van de muren kunt blazen. Maar goed.
De verdeling is net als Purmerend, kut. Nadat ik mij eerst door het lauwe vlees heb heengewerkt, het warme ouwe broodje heeft de temperatuur van het vlees tenminste nog enigszins omhoog kunnen brengen, eindig ik door als een grasmaaier het groenvoer weg te malen wat zich onderin mijn broodje heeft verschanst. Gelukkig is dit redelijk vers waardoor de vitaminen van het groenvoer de salmonella, en andere bacillen die voedselvergiftiging kunnen veroorzaken na het eten van dit broodje, te lijf kunnen gaan. Voor de zekerheid eet ik er daarom toch maar wat van.
Ondertussen begint de telefoon van deze hut over te gaan. Het lijkt erop alsof er een bedrijf is wat lunchbestellingen aan het plaatsen is. De kebabber hoor ik namelijk enige malen een bestelling herhalen. Elf broodjes totaal. Vast voor mensen die niet alleen werken in Purmerend maar er ook wonen. Want als je leven toch al kut is, dan maakt zo’n klotebroodje ook niet meer uit. Sterker nog, het onverhitte vlees kan met een beetje geluk werken als een drionpil, vanwege alle ziektes die je ervan kan krijgen, en je doen overlijden. En dat, lieve kebabvrienden, lijkt mij het gelukkigste moment wat je in Purmerend kan beleven, van de broodjes word je het in ieder geval niet.

https://www.google.nl/maps/place/Westerstraat+11,+1441+AR+Purmerend/@52.5099594,4.9446647,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c6072a3ed09209:0xd9c963f4fabe0f3d?hl=nl