KEBABREPORTERS

Nog een zomer nog een Sziget. Ergens halverwege de week besloten we, na een bezoekje aan ons favoriete badhuis, de tramlijn 4-6 te pakken en uit te stappen bij Nyugati, het station. Naast het station zit een giga winkelcentrum genaamd West End. Ergens achterin zit daar de Istanbul. We hadden de hele vakantie nog geen biefstukkebab op en daar moest natuurlijk wat aan gedaan worden.

De zaak had een man of vier, vijf personeel rondlopen die geen enkel geduld hadden voor gespuis zoals Jan en ik, die geen Hongaars spreken. Geïrriteerd werd ons gevraagd wat we wilden, waarbij Jan voor de beefkebab ging met friet. Ik koos voor hetzelfde, maar dan met Turkse pasta.

West End heeft een food court, een fenomeen wat we te weinig benutten hier in Nederland. Het komt er op neer dat er heel veel etenstentjes zitten die samen één groot terras delen (waarbij sommigen de copyright-wet wat lichter opnemen dan anderen). Je koopt dus je eten waar je wilt en gaat vervolgens gewoon ergens zitten. Prima.

Jan en ik namen plaats aan een grote ronde tafel in het midden, waar ook vele anderen zaten te eten. Onder andere twee vrouwen en een klein meisje die in het Engels met elkaar spraken. Eén van de twee vrouwen was net in Boedapest aangekomen met haar dochter en klaagde steen en been over te hitte. Tja, het was 40 graden buiten, dat kost inderdaad wat moeite. Toch zaten we op dat moment in een ge-airconditionde commerciële tempel, dus ik snapte haar gezeur niet zo.

Terwijl we zaten te eten werd er opeens hard geschreeuwd door een vrouw. We zagen twee mannen hard door het centrum rennen, terwijl een vrouw vanaf wat roltrappen boven ons aan het krijsen was. De zeurende vrouw van eerder vroeg haar vriendin wat er geroepen werd. Werd haar tas misschien gestolen? Haar vriendin stelde haar gerust en vertaalde dat ze alleen maar riep dat er mannen aan het rennen waren. Inderdaad een uitstekende reden om je longen uit je lijf te krijsen, lijkt me zo.

Nu is het zo dat Jan bevriend is met een half Hongaarse, die wij eerder die week nog ontmoet hadden voor een drankje. We vroegen haar hoe Hongaars schelden te werk gaat. Niet zozeer de flauwe ‘leer mij “godverdomme” in het Hongaars’ variant, maar oprechte interesse. De Britten roepen immers veelal dingen over genetalia, terwijl wij Nederlanders toch wel gek zijn op onze ziektes. De Hongaren, blijkt het, schelden in volzinnen. Mijn vermoeden is dus ook dat de vrouw in kwestie niet riep: “Er rennen mannen”, maar “Die hondenlul-likkende-hoerenzonen zijn momenteel aan het rennen, maar komen er straks achter dat hun moeders overlijden aan langdradige en slopende ziektes, waarop ze vervolgens hun hoofd zullen stoten aan een keukenkastje!” Dit zou ook de lengte en het volume van haar klaagzang verklaren.

Terwijl wij dit allemaal aanschouwden werkten we ons bord kebab weg. Stukken brood lagen op het vlees, in plaats van er omheen. Het vlees was lekker. Het was biefstuk, dus daar kan weinig mis mee gaan. Daarentegen was het ook niet zo goed als andere biefstukkebab die wij eerder in Hongarije hebben mogen eten, iets droger. De knoflooksaus was erg slap, de sambal was meer een soort tomatensaus dan sambal. Groenvoer bestond verder uit ui, sla, tomaat, en een plakje augurk, niets spannends. Het geheel kostte rond de 1200 HUF meen ik, dus rond de €4.

Persoonlijk vond ik het prima te nassen, Jan was er wat minder weg van. Mocht je graag in Boedapest kebab willen eten is dit op zich geen slechte zaak, maar er zijn vele betere te vinden.

Veel belangrijker dan dit hele verhaal, is het feit dat Kebabreporters.com vandaag al vijf jaar bestaat. Hoewel ik mijzelf niet al vijf jaar een reporter mag noemen, ben ik wel trots op onze collectieve lange knoflookadem. Bedankt aan de lezers die onze reports trouw blijven lezen en bedankt aan mijn medereporters voor hun harde werk! Op naar de tien jaar.

https://www.google.nl/maps/place/V%C3%A1ci+%C3%BAt+3,+Budapest,+1062+Hongarije/@47.5139834,19.0594125,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x4741dc0c8dd02209:0x1fe27a4cae94dc3f?hl=nl