KEBABREPORTERS

Excuses voor de staande foto…

Het komt regelmatig terug, in verhalen, tijdens gesprekken tussen reporters en tijdens kebabtours. Je bent het gewend en leert er mee leven. Het zorgt ook voor enige scherpte omdat je wordt gedwongen op elk detail te letten, elk onderscheidend detail. Waar hebben we het over? Het Gemiddelde Broodje. Gelukkig voor ons reporters bestaan er ook uitzonderingen. Ik kwam er weer eens één tegen tijdens een expeditie naar Culemborg.

Omdat een mens ook wel eens wat anders wil had ik besloten afgelopen dinsdag vrij te nemen om in een rivier te vissen. Kolkende watermassa’s, sterkere vissen. Ik in mijn eentje tegen de elementen. Helaas wist ik al dat vanwege de droogte de rivieren amper water afvoerde en vissen dus erg taai zou worden. Maar eigenwijs als ik was begon ik toch aan mijn reis. Ik kan kort zijn over deze 8-urige sessie. Ondanks alle meegebrachte visjes wist ik slechts twee vissen te verleiden en die kreeg ik nog niet eens op de kant. Roodverbrand keerde ik terug richting bewoonde wereld, over de dijk, met de pont, waar ik nog bijna werd afgeflikkerd omdat je blijkbaar moest betalen, wat ik niet had gedaan op de heenweg wat ik weer vertelde ik de terugweg om aan te tonen dat ik onschuldig was en van niks wist. Ik toonde nog mijn goede wil en wilde alsnog de €1,40 betalen maar dat hoefde niet meer dus uiteindelijk betaalde ik de €0,70 nadat ik bijna overboord werd geduwd door de kapitein met een enorme buik.

Terug naar het centrum, ik had in de ochtend al aan collega Bertje gevraagd of er nog Culemborgse tenten waren die hij niet had gehad. Na enig onderzoek kwam hij met Pizzeria Da Vinci op de proppen. Verdoofd van de honger, de zonnestralen en een gebrek aan vocht dwaalde ik door het dorp. Ik passeerde de twee ruziënde tenten en wat bleek, Da Vinci zat een klein stukje verderop. Zoveel tenten in één straat, dan moet het wel goed zijn leek mij. Ik stapte binnen, zocht tevergeefs naar een rol vlees en overwoog een kort moment om toch maar naar de buren verderop te gaan. Gelukkig was ik verstandig anders had ik niet een verhaal kunnen schrijven over een broodje dat eindelijk weer eens niet gemiddeld is.

De bediening was vrij slecht, drie mensen bevonden zich achter de toonbank, een gast, een chagrijnige vrouw en een meisje dat volgens mij te jong was om te mogen werken en die uiteindelijk na enige tijd wachten mijn bestelling opnam. Er werd een Italiaanse bol in de magnetron gedaan, daarna ging er een bakje vlees in dat uit een grote doorzichtige zak werd getoverd.

Het zag er tot op heden nog niet echt overtuigend uit. Nadat het vlees warm genoeg werd bevonden sneed de vrouw het broodje in twee delen, kwakte het vlees erop, trok een bakje dorre sla open en kwakte dit met ogenschijnlijk enorme tegenzin erop. Zo onvoorstelbaar inspiratieloos. Het deed me denken aan een hamburger die ik ooit at op een klein station in Budapest, de chagrijnige uitdrukking op het aardappelgezicht van een Hongaarse kioskverkoper. Uit alles bleek dat ze een enorme hekel had een haar werk en aan de magnetron hamburgers die ze verkocht. Dat beeld waar ik eigenlijk nooit meer aan heb gedacht schoot me zomaar ineens te binnen. Stom dat je zoiets onthoud.

Goed, de voorbereiding was niet indrukwekkend. Ik betaalde 4 euro en zetelde ergens op een bankje bij een molen. Er was niks gevraagd over saus en het zat dan ook niet op het broodje. Er zat een bakje knoflooksaus bij en ik smeerde wat over het vlees. En toen. Ja, waar zal ik beginnen? De saus dan maar. Dat was volgens mij de saus van de Aldi of Lidl, het smaakte bekend. Veel te dik en niet bepaald smakelijk. Bepaald niet zelfs. De blaadjes groene sla waren oud. Het broodje was een Italiaanse bol, oud, droog, zompig, melig. Een opgewarmd magnetron broodje.

Even een nieuwe alinea voor het belangrijkste element. Het vlees. Laat dan alsjeblieft het vlees goed zijn hoor ik jullie denken. Ik wist na het zien van die doorzichtige zak eigenlijk al genoeg maar het was nog erger dan verwacht. Zo melig, zo smakeloos, zo droog, met zachte witte stukken erin, koud, nogmaals smakeloos en ja wat? Het percentage vlees was volgens mij nog geen 1%. Ik heb serieus echt medelijden met de dieren die voor deze zielige stukjes broodvulling zijn gestorven. Dierenmishandeling is het. Zo zonde. De waardeloze verdeling, het ontbreken van sambal en alle andere punten die een gemiddeld broodje soms net iets beter of slechter maken laat ik hier maar achterwege.

Dit verhaal is al weer veel te lang dus ik zal even afronden. Wat je ook doet, hoe honger je ook hebt, blijf ver uit de buurt van Da Vinci in Culemborg. Het is een pizzeria, die zullen vast lekker zijn. Al betwijfel ik het gezien de waardeloze bereiding van een simpel broodje vlees. Maar alleen al als straf voor het verkopen van zulke broodjes zou ik deze tent mijden. Het erge van dit alles vind ik nog wel dat ik heb afgerekend met de 50 euro die ik van mijn oma heb gehad voor mijn verjaardag omdat ik even was vergeten dat ik de 5 euro uit mijn portemonnee aan me vriendin had gegeven. Het geld van oma wil ik altijd nuttig besteden en wat doe ik? Ik geef het uit aan het allerslechtste broodje kebab dat ik ooit heb gegeten. Wat een ellende! Min twee schapen.

Da Vinci
Prijssestraat 40
4101 CR Culemborg

https://www.google.nl/maps/place/Prijssestraat+40,+4101+CR+Culemborg/@51.9544822,5.225206,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c65e2e918b3129:0xb0fbf1b596f13557?hl=nl