KEBABREPORTERS

De site waar het allemaal om draait.

KEBABREPORTERS header image 2

Al pastor, de Mexicaanse achterneef van de döner kebab -Tlaquepaque, Mexico City.

21 januari 2013 door Bas · 7 reacties

Hoofdfoto

Enkele weken geleden was ik voor het eerst in Mexico City. Na een paar dagen met het meisje op het strand van Yucatan gezeten te hebben, bezochten we de stad van 24 miljoen zielen, voor een lang weekend om onze vakantie af te ronden.
Tja en wat voor een stereotypes ken je dan over Mexico? Speedy Gonzales, sombrero’s, de Macarena, taco’s, tequila, Mexicaanse griep, drugkartels inclusief het geweld en de massale onthoofdingen die erbij horen.
Tegen beter weten in bestond mijn beeld van Mexico City uit  stoffige zandpaden en gigantische shanti-towns met besnorde dudes duttend onder een cowboy hoed of sombrero.

Ondanks alle dramatische vooroordelen die ik had over de stad, was het kosmopolitisch zat.  Met behulp van een schone en stipte metro voor een magere 3 peso’s (20 eurocent) per rit is het ook wat makkelijker om een stad van maar liefst 1.513 vierkante kilometer te bezichtigen.
De stad deed denken aan een verlopen Europese stad ‡ la Parijs of Barcelona. Een mengsel van architectuur uit meerdere tijdperken en genoeg splinternieuwe wolkenkrabbers om je eraan te helpen herinneren dat het niet alleen een land vol Pistolen Paultjes, Scarface wannabes en sombrero dragende sloebers is. De rijkste man ter wereld, Carlos Slim, is tenslotte een Mexicaan.
Maar goed met de alledaagse moderniteiten en meevallers houdt het niet in dat Mexico City het monotone zelfmoord gehalte heeft van Amstelveen. Op iedere straathoek staat politie met genoeg firepower en kogelvrije vesten, dat je nog even de clou hebt dat het land midden in een drugsoorlog is verwikkeld. Stiekem hoopte ik op een flinke shoot-out tussen de federales en wat drugs banditos. Het liefst op klaarlichte dag om de vakantie wat extra spanning te geven. Dan droeg de lokale politie hun hele oorlogsuitrusting tenminste ook niet voor nop.
Gelukkig waren er genoeg lijmsnuivers in het straatbeeld om het echte vakantiegevoel te behouden.
Maar goed, ik ga hier niet Floortje Dessing uithangen. We zouden het over de hoofdzaak hebben: Kebab.

Een döner kebab of shawarma is moeilijk te vinden in De Efe. Al pastor, de Mexicaanse achterneef  van de döner, daarentegen, rozerood smeulend in meerdere sauzen met z’n ananas keppeltje, eindeloos draaiend aan het  spit, is ruim vertegenwoordigd.
Net als z’n rijkere egomanische noorderbuur, bestaat de bevolking van Mexico uit een hele mengelmoes van migranten – waaronder christenen uit het Midden Oosten, die ergens aan het begin van de vorige eeuw hun heil zochten in het land van Pancho Villa en onder de schaduw van een sombrero. Eveneens is het door de lezers geliefde kebab spit bij de migratie in de koffer gepakt en aan de andere kant van de aardkloot uitgepakt. Door de tand des tijd heeft de zo Mohammedaanse döner kebab z’n metamorfose doorgemaakt onder de zwoele hitte van de Mexicaanse zon. Miraculeus is het halal schaap omgetoverd tot een homp varkensvlees zo haram  als een onbesneden lul. Zoutig vlees aan het spit gemarineerd met een verscheidenheid aan inheemse salsa’s (sauzen) die nauwelijks een tintje knoflook bevatten maar meer dan zat pittige rood gloeiende pepers. Om de tropische metamorfose compleet te maken, draagt de Mexicaanse  al pastor een zeer tropische ananas schijf als zwetend hoedje bovenop de glorieuze rol. Een mooi alternatief voor de serieuze kebab liefhebber.

En hoe wordt deze al pastor geleverd? Hoofdzakelijk als taco of torta. De Mexicaanse taco’s al pastor zijn niet de taaie Old El Paso zuurkool taco’s die je lijpe tante maakt. Het zijn zachte mini tortilla’s met daarin het juiste hoopje rozerode pastor, de juiste hoeveelheid gesneden ui en koriander, geserveerd als borrelsnack met een keuze aan een hele verscheidenheid aan pittige salsa’s en sauzen waarvan knoflook of sambal er geen van is. Sauzen zo pittig dat je er van verzekerd bent dat je gat er na de volgende stoelgang iets van de Japanse vlag weg zal hebben.

Deze taco’s vind je in kleine marktkraampjes en blikken hutjes langs de kant van de weg. Vijf voor maar liefst 25 peso’s (1,50 euro) inclusief mierzoete cola of een piswaterig biertje. Niet slecht als snack terwijl je door de Mexicaanse hitte wordt geveld, op het stoplicht wacht, of even tussen het koppensnellen door.
De torta, m’n persoonlijke favoriet, is volgens mij de betere vorm van het opdienen van een flink gemarineerde al pastor. Torta al pastor is Mexicaans voor broodje kebab. Deze is getest en genuttigd bij Tlaquepaque, een lokale toko in Alameda, wat min of meer het centrum van de stad is. Ik had de roodroze rol al pastor voor de deur van Tlaquepaque al bij aankomst in de stad op het oog.
In omvang en kleur was het duidelijk dat die rol al pastor een van m’n betere keuzes die dag zou zijn.

De dude die de tent runde was een alledaagse multitasker –  spitmanager, kebabsnijder, afwasser, DJ en kelner ineen – met een volle snor zoals die van je lokale kebabsnijder in de Randstad. Een snor die alleen in het Midden Oosten en Latijns Amerika wordt gezien als een teken van mannelijkheid en machismo en in de rest van de wereld gewoon als nichterig.
Hij moedigde ons aan om binnen te komen. We liepen de lege zaak binnen en namen plaats aan tafel. Het was een verouderede cantina met rotte stoelen, vervaagde posters en op de muren hier en daar wat roodbruine vegen afkomstig was van salsa en/of bloed, wie weet. Ranzig en helemaal naar mijn smaak. Op de achtergrond was een oude TV die een Mexicaanse voetbalwedstrijd  toonde met luid commentaar van dien.

De multitasker en z’n snor had bij onze aankomst in z’n lege toko gehoopt om flink wat te verdienen aan de twee pince gringos.
Ik had al snel m’n torta al pastor  besteld. Het meisje hoefde niks te eten. Na enkele dagen maagproblemen was ze al blij genoeg dat ze niet permanent bezig was aan een heftig potje dysenterie – wat ook bij dat vakantiegevoel hoort. Enfin de kelner, dude, multitasker etc. werd enigszins teleurgesteld door de krimpende mogelijkheid om snel bij te spekken van wat bleke gringos die thuis toch een zwembad ‡ la Dagobert hebben.
Hij kwebbelde nog wat Spaans in mijn richting, maar na bijna twintig jaar California bestaat m’n Spaanse woordenschat eigenlijk voor het merendeel alleen uit de Mexicaanse menukaart en niet veel meer. Het enige wat ik er uit kon opmaken is dat ie me nog wat tequila probeerde aan te smeren. Ja , hallo, het is  nog geen elf uur man.

Hij ging te werk als kebab-chef en kwam al gauw terug met m’n torta al pastor.
Genoeg smeulend vlees op een warm gebakken broodje, inclusief gesmolten kaas, uitjes en koriander. Van sla en tomaten was er niets, maar dat heb ik waarschijnlijk afgeslagen tijdens z’n Spaanstalige marketing gehouwehoer samen met z’n tequila pitch. Gewoon niet verstaan. Niet dat het een probleem zou zijn voor de smaak van het broodje kebab.
De rozerode marinade van de al pastor werd goed opgezogen door het broodje, en de knapperige rand hield die zalige meuk tegen zodat je tijdens het snacken niet de hele zooi over je klauwen krijgt, wat in het voordeel werkte van deze torta.
Het zoutige vlees zelf net pittig genoeg. Met een vleug tomaat was het uitmuntend.
Op tafel stond een pittige salsa die nog wat afwisseling kon brengen aan het al smakelijke broodje kebab.
Nadat de restjes werden weggespoeld met een mexi-cola, was ik- weer eens – zeer tevreden over de torta al pastor in Mexico City. En voor 50 pesos (3 euro) iets prijziger dan bij zo’n kot langs de weg. Voor de extra kosten van een heuse stoel en tafel en de priceless blik van teleurstelling op de kelner/multi-tasker/kebab chef z’n besnorde smoel, helemaal waard.
Geen schaap kwam er aan te pas, dus geef ik het 3.5 varkens ( van de 5).

En dat was die dag de eerste van de drie torta’s al pastor die ik over de komende 12 uur zou nuttigen. Allen iets anders maar uitstekend.
Zelfs bij vertrek op het vliegveld sierden meerdere al pastor en torta-stands de steriele vertrekhal met hun Midden Oosterse aura, rozerode kleur en aangebrande geur. Ik heb daar eveneens m’n laatste peso’s overhandigd voor een smakelijke torta al pastor – zonder spijt.

[Ingezonden door De Amerikaan™]

https://www.google.nl/maps/place/Sutaj,+44840+Guadalajara,+Jal.,+Mexico/@20.6479478,-103.3169,15z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x8428b23435f1c08f:0x87e35a79fad0f20f?hl=nl

Tags: · , , ,

7 reacties tot nu toe ↓

  • 1 Vriendin Nummer B // jan 21, 2013 at 17:10

    Mexi-cola is de allermooiste woordgrap sinds tijden. Grootse hulde.

  • 2 Tedje Agga // jan 21, 2013 at 19:15

    Tof stukje, goed geschreven. Ik ben zwaar fan van ‘mexicaans’ eten, al lijkt dat hier in NL waarschijnlijk meer op dat wat mn lijpe tante maakt.

  • 3 peter s // jan 21, 2013 at 20:20

    Goed verhaal. Thanx

  • 4 Captain Kebab // jan 22, 2013 at 00:34

    Amerikanen zijn kut, net als fransen. Maar tacos roeleren zwaar!

  • 5 Bas // jan 22, 2013 at 05:45

    deze amerikaan is niet kut, want het is een halve nederlander

  • 6 Justin O. // jan 25, 2013 at 12:25

    mooi stukje, alleen die tequila zou ik niet hebben geweigerd.

  • 7 Jan Beton. // jan 25, 2013 at 18:40

    Ik heb zin in een tequila ontbijt

Reageer